متن شاعران معاصر

به شکوه لب نگشودم تمام عمر، فقط
شبیه بغضی در پرده ماند مشکل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

پلک می زنم
وَ خانه دیگر
به تن نمیکند سایه ای را 
منعکس شدهِ
در واژه ها
منشورِ لبخندت
می بینی ؟
ریشه زده ام   در ذهنِ آفتاب.
مریم گمار

ای شاخه آویخته از نور !
گوش کن!
گذشته ساعت
از تکرارِ تاریکی
مریم گمار
۱۴۰۲/۱۱/۳

بر می خیزم از درزِ تاریکِ  دیوار
از چین های نامنظّم پرده  
وصدا میزنم پنجره را
تا بیرون بدوَد خورشید
تکّه تکّه
از چشمت
که ایستاده اند آینه ها
به تحسینت.
مریم گمار

در نهایت زمستان
لبریزم از آفتاب
باتو


رضاحدادیان

روشنی کجاست
روییده در تنهایی من؟
قرار بود
تاریک بمانم.
رضاحدادیان

قایقی تنها میان آب آرامم ولی ،

آنکه طوفانی کند ،دریای آرام مرا

بی شک تویی.
....................

حسن سهرابی

ببین چطور
غرق شده ام
در رستاخیر دست و برکه ی چشمت!
مگر می شود
خورشید را از آسمان تکاند
که تو را از من؟
مریم گمار ۱۴۰۲/۱۰/۱۴

مگر می شود
خورشید را از آسمان تکاند
که تو را از من؟
وقتی
فرومی روم در رّدِ پای بهار
مریم گمار ۱۴۰۲/۱۰/۱۴

حَبس اَبد دنیا برای من بُریده ست
زیرا به چشم عقل، جرم عشق کم نیست
رضاحدادیان

شعر تَرم  چیزی به جز اشک قلم نیست
جز دست خطِ ناله های زیر و بَم نیست
رضاحدادیان

حس میکنم تا سنگ می روید در این دنیا
آیینه ای چشم انتظار من نمی ماند. 
رضاحدادیان

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده، بی تردید-
-ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند
رضاحدادیان

رود
می رساند به گوش دریا
پیغام کوه را.

رضاحدادیان

از هم جدا نمی شد اگر دستهای ما
پایان داستان من و تو  قشنگ بود.
رضاحدادیان

اقرار می کنم که فراز و فرودِ من
چیزی شبیه بازی الّاکلنگ بود
رضاحدادیان

راه نجات، هیچ برایم نمانده است
آن آشنا جزیره که دیدم ،نهنگ بود
رضاحدادیان

یک دم کسی به حرفِ دلِ من نکرد گوش
تنها زبان ِ مردمِ دنیا، تفنگ بود
رضاحدادیان

هرگزنداشت هیچ خریدار،سعیِ من
پاداش بی ریایی آیینه،سنگ بود
رضاحدادیان

این زندگی حکایت شهر فرنگ بود
باید قبول کرد، که نیرنگِ رنگ بود
رضا حدادیان

.
بر آینه مانده ردّ آه ِ گلسرخ
در ذهن پنجره،نگاهِ گلسرخ

ای کاش اکنون سوار ماشین زمان
بر می گشتم به ایستگاهِ گلسرخ!
رضاحدادیان
رباعی
سرقرارباران
مظروف مهم است نه ظرف 

ای صدای سبز!
چطور دست بردارم از تو؟
که  آفتاب ، گنجشک می چیند از شانه هات
و زمین می رقصد  در انعکاس  چشمانت

مریم گمار ۱۴۰۲/۸/۱۲

نگفته ی دریاست
جزیره.
رضا حدادیان

بازیچه ی دست باد شده است
پرده
پنجره را می بندم.
رضاحدادیان