متن تک بیت زیبا

برایت آرزو دارم جهانی را پر از شادی
و دنیایی پر از بودن پر از لبخند آزادی

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

صبح رخ داده که باور کند این دل،شاید
پشت تاریکی ما هم،سحری می آید

تو مرجانی، تو در جانی، تو مروارید غلتانی

اگر قلبم صدف باشد، میان آن تو پنهانی🫵

صبور بودن ما بی نتیجه خواهد ماند
تو با گذشت زمان باوفا نخواهی شد!

پروردهٔ عشق شد سرشتم
جز عشق مباد سرنوشتم

زن را چراغ واره ی ناهید گفته اند
همزاد ماه و خواهر خورشید گفته اند

وَ شاخه شاخه پُر از میوه ی غروب شده ست
درختِ پنجره ی انتظارِ من دیگر




رضاحدادیان ۱۴۰۳/۵/۱۵

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدیناسن خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

‎ ‎ ‎

‎ ‎ ‎

روشن شود چراغ دل ما ز یکدگر

چون رشته های شمع، به هم زنده ایم ما

من که میدانم دلت خوش روزگارت عالی است
در  کنار من ولی جایت همیشه خالی است
اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

یادم نمی کنی و ز یادم نمی روی
یادت بخیر یار فراموشکار من

در قحطی امید، شده سالهای سال
آغوشِ مهربانِ درختان، پناهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

نگاهت می ڪنم خاموش و خاموشی زبان دارد؛
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد..!
                

این کشور آن کشور ندارد حس دلتنگی
دیوار با هر طرح و نقشی ، باز دیوار است

عشق داغیست که تا مرگ نیاید نرود
هر که بر چهره از این داغ نشانی دارد

تو شاید، من ولی از یاد تو غفلت نمی کردم
برای دوستی با غیر تو رغبت نمی کردم

آتش گرفتم بی تو و پروا نکردم
پروانگی کردم ولی پَر وا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

از زلزله و عشق خبر کس ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای

دل من کجا پذیرد عوض تو دیگری را
دگری به تو نماند، تو به دیگری نمانی

چو عاشق می شدم گفتم که بُردم گوهرِ مقصود

ندانستم که این دریا چه موجِ خون فشان دارد

آری،همه باخت بودسرتاسر عمر

دستی که به گیسوی تو بُردم ،بُردم!

فرجام هر چراغی و شمعی ست خامشی
عشق است و بزم عشق که جاوید روشن است

در این شبی که روزنه ها تیرگی گرفت
ما را هنوز دیده ی امید روشن است

دو عالم را به یک بار از دل تنگ
برون کردیم تا جای تو باشد