متن صدای

**خاکستر**

زبانم سوخته است،
نه سیب را می‌شناسم،
نه باران را.

دلم سوخته است،
نه دستی مرا می‌گیرد،
نه صدایی مرا می‌خواند.

در راهی که از دود پوشیده شد،
پا گذاشتم،
بی‌آنکه بدانم
به کدام سمت می‌روم.

و در پسِ بادهای سرد،
چیزی فرو ریخت،
شاید من بودم،
شاید باوری...

**سوختن**

زبانم سوخت،
و طعم جهان را گم کردم.
دیگر نه سیب،
نه بوسه،
نه باران...
هیچ‌چیز مثل قبل نبود.

دلم سوخت،
و هیچ‌کس نفهمید.
نه دستی آمد،
نه آوازی،
نه حتی سایه‌ای بر دیوار.

حالا من مانده‌ام،
با زبانی که نمی‌چشد،
و دلی که دیگر
هیچ‌چیز را باور ندارد...

**دردی که ماند**

نگاهت نمی‌کنم،
سخنی نمی‌گویم،
به رویت نمی‌آورم.

اما در من،
چیزی نفس می‌کشد،
چیزی که نامی ندارد،
اما هر شب،
در گوشه‌ای از قلبم
چنگ می‌زند.

حق من نبود،
اما سهمم شد.
چیزی شبیه زخم،
شبیه سایه‌ای که
از دیوارها جدا نمی‌شود.

و من،
با دست‌هایی تهی،...

**زخمِ بی‌نام**

دیگر نمی‌پرسم،
نمی‌خواهم بدانم
که این درد از کدام سایه افتاد
بر تنِ خسته‌ام.

دیگر نمی‌گویم،
چرا که واژه‌ها
در گلوی شب گیر می‌کنند
و هیچ سحری
برایشان راهی نمی‌گشاید.

تنها در گوشه‌ای می‌نشینم،
در دلِ خاموش‌ترین ساعت،
جایی که زخم‌ها،
آهسته
در رگ‌های شب شنا می‌کنند.

حقم...