متن خاکستر

و عشق دیر وقتیست الفبای واژگانش خشکیده
و چکامه های عاشقانه اش خاکستر شده و باد برده است
وبرلباس عابرانی شاید بنشیند که با عصبانیت بتکانندش، بی آنکه بدانند دلبریهای معشوقی بوده است.

چه زیبا بود خاکستر غرورم وقتی تو سردت بود ...

دوباره دریا دریا شکفتنِ آتش
به زیرِ خاکستر، اتّفاق می افتد

گرمای سوزان آتش وسوسه ام کرد.
در آغوشش گرفتم؛
به خود که آمدم،
خاکستری دیدم
محصور در شعله های آتش،
به خود می پیچد...

سادگی بَسه ،که عاشق تو بودم
منی که، دِلواپسم ،گاهی حَسودم
عَطر تو، اَلکل شده بویی نداره
رفتنت خاکسترِ ،این ته سیگاره

بدون با رفتنت، حِسِت رو کُشتم
خاطرات خوبتم ،با تو سوزوندم
نه دیگه ،چشمای تو، واسم قشنگ نیست
نه دیگه، قلبم واسه، اون روزا تنگ نیست

من دیگه...

هر شب آتش عشقت
میان دلم شعله می کشد
و من در کوچه های خیالت
با آرزوهایم قدم می زنم
و همراه پاییز می گریم
ای کاش لبخند روشنت
بر آسمان تیره ی قلبم می تابید
و من نزدیک تر از پیراهنت بودم
به عطر جانت آغشته ام می کردی...

لحظه هایم را به پایت سوزاندم
آتش گرفتم
آه از عمق وجودم شعله می کشید
اما تو به جای آنکه باران شوی
سوختنم را تماشا کردی
حالا خاکستری هستم از عشق
که تجربه ای شد تلخ
برای تمام لحظه هایی که
برایم شیرین بود


مجید رفیع زاد

خاکستر

نشسته شعله آتش به پای خاکستر
فقط بخاطر چون و چرای خاکستر

فدای سوز دل پر شراره ای گردم
که خود زبانه کشد از ورای خاکستر

زبان سرخ و سر سبزه می شود روزی
پرند حادثه در ماجرای خاکستر

اجاق سرد زمان تا ابد نخواهد خفت
اگر بنا شده...

مثل آتش در آه یک خرمن
مثل یک هرم زیر خاکستر
عشق، مثل هزاربارگیِ
شعله ی سینه سوز می لولد...


جلال پراذران

یکی بود ،یکی نبود
آرزوها همه خاکستر و دود
ای که آتش زده ای رویا را
دود در چشم خودت خواهد بود

خسته ام اقا قاضی 
مثل هیزمی که خاکستر شده ولی بازم ازش انتظار دارن بسوزه :)

فریاد زدم عشق و در یک آن

خاکستر خویش را به باد دادم

من به خود می گویم:

چه کسی باور کرد

جنگل ِ جان مرا

آتش ِ عشق ِ تو خاکستر کرد؟

چند نفر امشب دلشان آتش است
خدا می داند؟!
چند نفر پدرشان آتش نشان است
خدا می داند؟! خدا دلش آتش نگرفت
از این آتشی که خاکستر شد؟؟؟
و فرو نشست

آنقدر بزرگ شدیم
که دنیا
به حساب مان نیاورد
همیشه قرارمان در خواب های
پریشان بود
تو چه می دانی طلبکارِ دنیا بودن
یعتی چه؟!
حالا برگشته ای از اتفاق چشمی که
تکان خورد و
شانه هایی که افتاد
باور نکن
خاک هر مرده ای سرد است
هفت قدم که...

چهار شنبه ها طعم تنفر میدهد
درکنار رودی خشک ؛آن کلاغهای گرسنه
کشان کشان ترا بردند به سمت صنوبرهای لخت
من ماندم و خاکستر سیگارت و آن بوته های خار

دیشب به خوابم آمدی باز
یا من تو را در خواب دیدم؟
فرقی ندارد.
پس جاده ی بین من و تو
بی نهایت
اما دوسویه است.
پس شعله ای سرگرم کارو بار خود هست
در زیر این خاکستری که سال ها بر باد رفته است.
دیشب به خوابم آمدی باز.

...
بگذار بگردد
این کره ی گرد مزخرف
به دور خودش
و دور آن لکاته ی آتشین
تا که خاکستر شود
.
بگذار بگردد
ما کار خودمان را بکنیم
او هم کار خودش را
بالاخره
میرسد آن روز مکافات
که هی بگردد دور ما
و هی سرش گیج برود
....

باختم هر چه کنار تو بدست آوردم
به طلا دست زدم بعد تو ، خاکستر شد

عشق حقیقی هرگز فرو نمی‌نشیند !
روی هیزم سوخته را خاکستر می‌گیرد، ولی ستارگان تابناکیِ خود را از دست نمی‌دهند ...

در تنور سال‌های دور
تو، آتش
من، هیزم
هر دو، سوختیم
آتش ِ زیر خاکستر شدیم
باد بوزد، شعله می‌گیریم
یکبار دیگر پر می گیریم

سردش بود...
دلم را برایش سوزاندم
گرمش که شد،
با خاکسترش نوشت
خداحافظ !

چشمهایت …

چهارشنبه‌ سوری آخر سالند

تمام دوستت دارم هایم میان فشفشه ها گم می شود

و تمام بوسه هایم دود

چشمهایت آتشی به پا کرده است

تا واژه واژه برایت خاکستر شوم



روز چهارشنبه سوریت مبارک

پایان ندارد
غصّه
زبانه می‌کشد دلم،
خاکسترِ اجاقِ زندگی
فریادِ خاموشیست.