و ناگهان در نبودن ها هیچ تسلایی نمى بینی نه پیراهنى فراموش شده، آویخته در کمد نه یک کتابِ نیمه باز، کنار تخت نه آن چمدان کهنه زیر پله ها نه چروک پرده ای نه قلم و دفترى افتاده زیر مبل سبز نه بوى عطری نه خطی نه شعری نه...
طلوع سایه مرگ بر پیکر افکار و انزوای ادراک بی اراده سکوت تقدیر میان سوختن هیزم خاطرات در میان هوای سرد دوری و فنجانی پراز طعم تلخی نبودن ها
بزرگتر که میشی ترس هات میریزه ترس از تنهایی ترس از نبودن ها ترس از تاریکی به یه جایی میرسی که از شدت نبودن ها تو تنهایی و تاریکی هات غرق میشی
«بهمن» یک نخ آرامش و بهمنی از لاپیچِ نبودنت ! در دود سیگار محو شد ..
کمک کن حس کنیم بعد از نبودن هنوزم میشه بود و زندگی کرد!
بعضی وقتا نبودن بعضیا بهتر از بودنشونه
می کشد مرا این همه بودن در نبودن هایت
