متن وصیت

پس از آنکه
آوازِ سیاهِ آینه را
پاک نمودید
سراغِ گلدان بگیرید
و در قلبِ نمدارش
یک جای خالیِ خوب بکارید
«آرمان پرناک»

در وصیت گفته ام هر عضو من اهدا کنید
جز دلم، تا نقش رویت را نگیرد دیگری!

دلم میخواست
می شد مثل اعضا بدن
احساس را هم اهدا کرد !

اصلاً هر کسی
هر چیز به درد بخوری که دارد را باید اهدا کند
وصیت می کردم
احساسم را قسمت کنند
میان هزار زن
هزار زن
با دستانی سرد
و نگاهی بی روح
زنانی که طعم عشق...

وصیت کرده ام
دفتر شعرم را بامن دفن کنند
بین این سطر ها
تنها جاییست
که تو را بوسیده ام ...

میان بازنده دنیا بعضی از ما
مث آبی پوشای شهر تهرون
تو خون عده ای هم برد هستش
شبیه قرمزای توی میدون

می ره بالای دستا جامِ امسال
شبیه سال قبل و جام قبلی
نمی گنجیم توی پوست خود
دقیقاً بیشتر از هنگام قبلی

گلای خورده خیلی باشه چند تا...

پدرم وصیت کرد که عاشق نشوم
تو چه کردی که به گور پدرم خندیدم؟

از من به شما وصیت،چند تا رفیق واسه روزای مزخرفتون ذخیره کنین چون هیچکس مثل رفیق خوب به فکرتون نیست...

یکشنبه غم انگیز ... تا شب دوام نمی اورم در تاریکی و سایه ... تنهایی مرا می ازارد با چشمانی بسته تو از کنارم میروی تو ارامیده ای و من تا صبح منتظر سایه های مبهمی را میبینم از تو خواهش میکنم به فرشته ها بگویی مرا در اتاقم تنها...

وصیت کردم بعد مرگم

قلبمو اهدا کنند ،

اما گفتند اجازه ی

صاحبش لازمه ،

اجازه میدی ؟