متن مزار

در دقایقِ کوتاهی لوله ی اکسیژن از بینی اش بیرون افتاد
و چشمانش را بست و بی ناله و فریاد به آرامش رسید.
قرآنِ کوچکش را که شب ها برای اطمینانِ خاطر از بودنش
با دست چرخاندنِ زیرِ بالِش حضورش را می آزمود بر سینه اش گذاشتیم
و شیر قل...

هر پنج شنبه
بر سر مزار خاطراتت
شعر خیرات می کنم
و فاتحه ای می خوانم برای عشق
و برای تویی که
همیشه با شعرهایم
غریبه بودی


مجید رفیع زاد

دسته های گل نهادن بر مزار من چه سود!؟
در زمان بودنم یک شاخه گل دستم بده!!

هِناکو مِنه که هِناسَم تونی
گُلِ رَنگ وِرَنگ چی سِتارَم تونی
هِنام کو نَفَس، اِحتِیاجِم تونی
شِراو حَلالِ، امتیازِم تونی
هِنام کو هِناسَه، بَهارِم تونی
صِدا نالِ نال سَر مِزارِم تونی
تو ای تَک سُوار، کُل قَرارِم تونی
عَزیز دِلِ هَر ایوارَم تونی
بیا تاج گُل سَر مِزارم تونی
بیا...

خزانِ بی تو سرد و غمگین باشد ای نگار من
این فاصله جانم گرفت ، بُرد همه قرارِ من

غروب جمعه می شود وقتی ز تو بی خبرم
آشوب میشود دلم نیست در اختیار من

لبخند تو آرامشِ محض و دعای هر شبم
و روی ماهَت روشنی بخشِ شبانِ تارِ...

بر مزارم بنویسید: پریشان بودم
دوره گردی که در این قافله مهمان بودم

در هجوم شب و شوریدگی و شیدایی
ظاهرا رام ترین گونه ی انسان بودم

درمیان همه ی رایحه های دنیا
عاشق عطر نجیب نم باران بودم

در دل ماه بهشت آمدم و بعد بهار
مدتی ساکن شب...

او را به سر مزار خود می بینم
تنگ است لحد وگرنه می رقصیدم

اعتماد هاے رفتہ ،

مرام هاے مرده ،

باور هاے زنده بہ گور شده
بر ڪدامین مزار فاتحہ بخوانم..

سر می کوبم بر مزارت…

گفته بودی
سرت به سنگ خواهد خورد!

گلی نزد به سرم زندگی ، اجازه دهید
خودم گلی بگُذارم سر مزار خودم

زنده بودم به خدا هرچه کشیدم فریاد…
نه کسی بود دراین شهرنه فریاد رسی.. بنویسید فقط روی مزارم ای داد…
خانه ی غصه شود تابه قیامت آباد…

مزار از دشت می سازند و تابوت از صنوبر ها
خدایا کی به پایان میبریم این مرگ سالی را

صلح

مثل یک دسته‌گل روی مزار

تنهاست.

یکشنبه غم انگیز ... تا شب دوام نمی اورم در تاریکی و سایه ... تنهایی مرا می ازارد با چشمانی بسته تو از کنارم میروی تو ارامیده ای و من تا صبح منتظر سایه های مبهمی را میبینم از تو خواهش میکنم به فرشته ها بگویی مرا در اتاقم تنها...

تکاندن علف از شانه های کوه ست
آن چه را که دیدگان من می جوید
یا گل سرخی که هرگز
رنگ مزار نخواهند دید
چرا این قدر دلم نمی آید نخواهمت؟

یارضا
بر یازده امام چو دلم تنگ می شود
می آیم و طواف مزار تو می کنم

سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم نکن
بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است