اگر بنا نیست برسانی دست هایت را دست هایم را می بخشم به تک درختِ امامزاده یمان در ارتفاعی بالاتر از ابرهای هم شکلِ تو تا پرندگانِ تنهای بیشتری بنشینند، حبس ترین نفس را بگیرند و سپس در دهانم بخار شوند «آرمان پرناک»
پرنده ها از سکوتم چیزی نمی فهمند در امتداد شب خودکشی می کنند پرندگان ازمن حرف می خواهند حرف هایی که در گذشته می فهمیدند رعناابراهیمی فرد (رعناابرا)
یاد بگیر از پرندگان گل را نباید چید نگاه کن
در بلندترین جای شهر دوستت دارم را فریاد می زنم جایی که بادها صدای مرا در گوش خیابان ها بپیچانند و پرندگان ادامه دوست داشتن مرا پرواز کنند...
در چشمان ات آفتاب می چرخد و می چرخد بر می گردد بر لب من تا شعری بسرایم بهار در چشمان ات آشیانه کرده است چشم ات پرندگان را پرواز می دهد
گاه پرندگان آنقدر سرگرم دانه چیدن می شوند که پرواز را فراموش و آسمان را از یاد می برند . پرتاب سنگ کودکی بازیگوش می تواند یادآور پرواز باشد . پرواز و آسمان را بخاطر بسپار ...
همچون دالانی بلند تنها بودم. پرندگان از من رفته بودند. شب با هجوم بی مروت اش سخت تسخیرم کرده بود. خواستم زنده بمانم و فکر کردن به تو، تنها سلاحم بود تنها کمانم تنها سنگم
پرندگانی که در قفس زندگی میکند فکر میکنند پرواز یک بیماریست...
