کلام بزرگان

ای تن گرفته پای دل
وی دل گرفته دامنت

دامن ز دل اندر مکش
تا تن رسد بر بام دل ...

من دلم پیش
کسی نیست
خیالت راحت

منم و یک دل دیوانه ی
خاطرخواهت . . .

تو گفتی:« من به غیر از دیگرانم

چُنینم در وفاداری، چنانم »

تو غیر از دیگران بودی که امروز

نه می‌دانی، نه می‌پرسی نشانم!

ترسم که اشک

در غم ما پرده در شود

وین راز سر به مُهر

به عالم سمر شود

ترسم به نامِ بوسه
غارت کنم لبت را
با عذرِ بی قراری !
این بهترین بهانه ...

سودای تو را
بهانه ای بس باشد

مستان....تو را
ترانه ای
بس باشد!

خسته دل داند بهای ناله را        
شمع داند ٬ قدر داغ لاله را
هر دلی از سوز ما، آگاه نیست
غیر را در خلوت ما، راه نیست
حال بلبل، از دل دیوانه پرس
قصّه ی دیوانه، از دیوانه پرس

هر کس مرا می‌بیند
می‌گوید: «به خودت برس!»
نمی‌دانند، آنقدر دور شده‌ای
که من هرگز به خودم نمی‌رسم ...

کی اَم من؟
آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان

نه آرامی
نه امیدی
نه همدردی
نه همراهی

کس مشکل اسرار اجل را نگشاد
کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

من می‌نگرم ز مبتدی تا استاد
عجز است به دست هر که از مادر زاد

نسبت عشق به من نسبت
جان است به تن
تو بگو من به تو محتاج ترم یا تو به من؟

زنده ام بی تو همین قدر که دارم نفسی
از جدایی نتوان گفت به جز آه سخن

امشب اگر یاری کنی، ای دیده توفان می کنم
آتش به دل می افکنم، دریا به دامان می کنم
می جویمت، می جویمت، با آن که پیدا نیستی
می خواهمت، می خواهمت، هر چند پنهان می کنم
زندان صبرآموز را، در می گشایم ناگهان؛
پرهیز طاقت سوز را، یکسر به...

کاسه شعر ِمن
از دست تو افتاد و شکست
عاشقان ،
فرصتِ خوبیست ،
غزل جمع کنید...

سودای تو را

بهانه ای بس باشد

مستان ِ تو را...ترانه ای

بس باشد!

بگذار سرم را از پایِ خیال تو
بردارم

سنگین است
خوابت درد می گیرد....

در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند
و اگر بر تو ببندد همه ره ها و گذرها ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

آغوش تو که باشد
پائیز سهل است ؛
زمستان را هم به سُخره می گیرم

بی هیچ ترس و تردیدی
از این همه سرما
که حتی نفس را
در سینه می خُشکانَد ...!

‌نشسته‌ام
‌با شب قمار مى‌کنم

‌و هرچه مى‌برم
‌تاریک‌تر مى‌شوم

‌

چه تنهایم امروز
چونان آخرین روز پاییز
چونان شهر کوچکم
پس از مرگ نغمه های جوانی.
همه چیز تنهاست امروز
چونان غریبی مادرم
تنها، چونان پیکر پدرم
چونان جسدهای بی نامِ افتاده بر زمین.

تنهای تنهایم امروز

ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻧﮑﺮﺩ

ﭼﻪ ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ

ﺑﻮﺩ ﺁﯾﺎ ﮐﻪ ﺯ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﺪ

ﺁﻥ ﮐﻪ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺩﻝ ﺷﯿﺪﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ...

بی تو
با مرگ
عجب کشمکشے
من کردم ...

شمع ‚ ای شمع چه میخندی ؟
به شب تیره خاموشم
بخدا مُردم از این حسرت
که چرا نیست در آغوشم

دل به دلبر دادم و ، دلدٖار ، دل را ندید

دل به دلبر دل سپرد ،دلدار ،پا از دل کشید

دل به دنبال دلش ، دل دل کنان ، دلخونِ دل

دل شکست و
تیره روزی شد نصیب دل ،دلا

رَفت آن تازه گُل و ماند
به دل خار غمش

گُل کجا جلوه‌گر و
سرزنش خار کجاست؟