السلام علیک یا اباعبدالله الحسین محــــرم...

(اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن)

«مُحــــرّم»

یارب چرا که شیعه، سیه‌پوش و مضطر است
این ویل‌ و وا ز چیست که در کوی و معبر است؟

این شیون و فغان که به هفت آسمان رسد
در ماجرای کیست که چون روز محشر است؟

این آهِ جان‌گداز، که سوزد تن جهان ...
در افتراقِ کیست که جان‌ها در آذر است؟

زین آهِ آتشین که کشد شعله بر فلک ...
خورشید هم تلألؤش از جنس دیگر است

در این طلوعِ غم چه پیامی‌ست کاین‌چنین
در خون نشسته پهنه‌ی گردون اخضر است

آری، کدام ماہ بوَد کز الیم آن ،
خَلقی عظیم ازین غم عظما مکدّر است؟

آمد ندا ز هاتف غیبم که : بی‌خبر
ماهِ عزای زادہ‌ی زهرای اطهر است

ماهی که روی نیزہ، سرِ شهسوار عشق
قرآن به لب، ز نغمه‌ی «اللّهُ اکبر» است

ماهی که دست ظلم و جهالت ز بغض و کین
آغشته بر قِتالِ عزیزان حیدر است

ماهی که تیر حرمله، آن رذل روسیاه
نقش گلوی نازک شش‌‌ماهه اصغر است

طفلی که روی دست پدر، بال و پر زنان ،
چون مرغ نیم بسملِ در خون شناور است

هفتاد و دو ذبیحِ سرافراز و باوفا ،
در خون تپیدہ بهر حسین دلاور است

هفتاد و دو ستارہ‌ی تابان معرفت ،
روی زمین فتادہ که عالم منوّر است

آری چنین مَهی‌ست که نقشش به کِلک عشق
بر بوم آسمانِ دو عالم مصوّر است

ماهی که روسیاهی آن بر زغال ماند
ماهی که روسپیدی آلِ پیمبر است

دستِ طلب، بلند کن ای شیعه، کز کرم ،
در دست اوست هرچه از ایزد مقدر است

گر قرن‌ها گذشت از این ماجرای شوم ،
تا روز حشر، شیعه ازین داغ، مضطر است

ای روزگار... اُف به تو کز دست جور تو
کام جهان، همیشه نصیب ستمگر است

اما نماندہ ظلم به پا گرچه این جهان ،
ناکس‌پرست بودہ و نامردپرور است

(ساقی) چه‌سان زنم رقم شرح کربلا ؟...
وقتی که خون ازین غم عظما به ساغر است

دانم که عرش ‌و فرش، ازین داغ جان‌گداز
گویند تسلیت به محمد (ص) شه حجاز