متن اورهان وِلی

او رفت
حتی نامش هم به یادگار نماند
جز این بیت:
بر پیشخوان قهوه خانه،
دست نوشته ای:
«مرگ حق است
ای کاش جدایی نبود.»

مرا زیبا به یاد بیاور
زیرا من تو را آن گونه که هستی
دوست داشتم
من، آخرین دوست تو
آخرین رازدار تو بودم که در آغوشم گریستی
و هیچ وقت، کاستی هایت را
به رویت نیاوردم
رنجیده خاطر شدم
اما سرزنشت نکردم...

اورهان ولی :

هیچ اتفاقی
قرار نیست بیافتد
اما آدمی ست دیگر
همیشه
منتظر می ماند...

چه کارها که برای این وطن نکردیم !
یکی مان مُردیم ؛
یکی مان نطق کردیم▪️


_رنگ قایقها مال شما
_اورهان ولی

به ساعت نیمی از شب گذشته است
مردی وارد خیابان شد
آمد
ایستاد
کلیدش را به در خانه انداخت
چراغ طبقه ای روشن است
خدایا شکر
هنوز انسانی در انتظار انسانی نشسته است

راین ِ
گوشه کنار راین/بوی ِچمخاله می دهد/بوی نای وماهی سیم وزهم ماهی.
اب ارام بود/کف سرد بود/روی انگوشتان دست من.
قایق ها هندوانه بار زده اند/ پاروها اب شیرین را می برند.
زیر سایه بید مجنون/صدای گیتار دخترک/ به زخمم نمک می پاشد
- مرا می برد تا قلم...

هیچ اتفاقی، قرار نیست بیفتد.
امّا،
آدمی است دیگر،
همیشه
منتظر می‌ماند!