بیو سایه

هیچ اگر سایه داشت من همان سایه ی هیچ ام ...

سایه ای مانده
ز سروِ قامتم .
حجت اله حبیبی

خالی میکنن پشتتو حتی سایه ها!

خورشیدم
طلوع که میکنی
سایه ای میشوم
درکنارت

گلزار نگاهت
بر سرابِ بیابان‌های سوزانِ دل
سایه افکنده‌ست

یکی یکی هرس شد/ انار/ لب‌ وگونه‌های سایه خون

سُرخ شد گونه ی آب/کنار حوض/سایه ی اَنار

پدر همان کسی است
هرگز سایه منت مهرش را
حتی در نگاهش ندیدم

سایه‌ام عاشق سایه‌ات شده
می‌خواستم ببینم آیا می‌توانیم همسایه شویم؟

و بیابان
زیر سایه ی درخت
و سار کوچکی
غنوده بر رویای آسمان

چنان دلبسته ام کردی که با چشمان خود دیدم خودم می رفتم اما سایه ام با من نمی آمد