متن گونه

موی سپیدت
در آینه لرزید
نه مثل برف
نه مثل خاکستر

خطی بود
که زمان
بر شیشه کشیده بود

و چشم‌هایت
بی‌صدا
مثل دو زخمِ روشن
نشسته بر تاریکی

در میان این تضاد
نه پیر شدم
نه جوان
فقط
به لرزشِ لحظه‌ای فکر کردم
که چگونه
می‌تواند
تمام عمر را...

لبخندت
شکافِ زمان است
که از دهانِ آسمان
به خوابِ زمین نشت کرده

در هر چینِ گونه‌ات
کهکشان‌ها خم شده‌اند
و زمین،
با دامنِ پرچینش،
خوابِ ستاره‌ها را می‌بوید

گونه هایت مثل «بِه» خوش رنگ و بو و مزه است

گریه وقتی میکنی این گونه «به...تر» میشود!

ارس آرامی

گونه های آفتاب سوخته اش را بوسیدم
چشم هایش چقدر می گفت:دوستت دارم

بهار یعنی
جای بوسه های مردی که من باشم
روی گونه های زنی که توباشی
شکوفه بدهد!

️️️

دستم را بڪَیر !
همین دست!!
برایت ترانه عاشقانه نوشته....
همین دست
سوخته در حسرتِ
لمسِ دست هاے ،
پاڪ ڪرده اشڪ هایے را ڪه
در نبودت به ڪَونه دویدند ....!

زندگی قطره اشکی است فروریخته بر گونه تو

لمس مژه ی یار به روی گونه
عجب تازیانه ی جذابی

ماه را ببین
که بوسه ی خدا را می ماند
بر پیشانی بلند آسمان!
و ببین شعرم را
که قد می کشد
تا بوسه ای گذارد
بر گونه ی تو!

نشانی دکترم را به شما می‌دهم.

ما که پول نداشتیم دماغمان را عمل کنیم و گونه بکاریم، ما که خط لب نداشتیم و مژه مصنوعی نداشتیم، ما که موی بلوند و قدِ بلند نداشتیم، ما که چشم‌هایمان رنگی نبود، رفتیم و کتاب خواندیم و با هر کتابی که خواندیم، دیدیم...

میخندی و من گم میشوم در سیاه چال گونه ات...

از گونه به سمت گونه راه افتادم
یکباره ولی به اشتباه افتادم
لب هاش مبان چال لپ هایش بود
از چاله در آمدم به چاه افتادم

لبخند تو یک آلت قتاله ی محض است
کافیست که بر گونه ی تو چال بیفتد

در گونه ات گدازه ی غم چال کرده اند
آتش به پا کن ای رخت آتشفشان بخند

انار گونه هایت از شرم ترک برداشت
وقتی دستانت را به آرامی گرفتم

صورتت سیب گلابیست که خوردن دارد..
گونه ات بوس که نه!
گاز گرفتن دارد..

سیاه چال!

گونه ای
با خنده ی ساختگی

سُرخ شد گونه ی آب/کنار حوض/سایه ی اَنار

هر روز
خودم را به خارج پنجره ام
پرت می کنم
و لحظه ای بعد
با یک پیچک کوچک پیچیده شده
به روزمر گی باز می گردم
و رنج مردمی را می بینم
که مثل گربه ای از سقف آویزان شده اند
تمامی این شهر از سقف آسمان اش
آویزان...

پنجشنبه ها را باید چای دم کرد
تلفن را کشید،پرده را بست
خاموش و کم نور و مست
باید از تو نوشت
باید آرام گونه ات را بوسید.

تو بگو
چگونه نخندم
وقتی دستانت
قفل شده در دستانم
وقتی گونه هایت
به زانو در آورده اند
درخت سیب حیاط را
وقتی تکلیف دلت

از روز برایم
روشن تر است...

صورتت سیب گلابیست که خوردن دارد. گونه ات (بوس) که نه گازززز گرفتن دارد...