متن تنهایی شاعرانه

شفلرای اطاقم باردارست
سمفونی سوسکهای حبوبات در حال اجراست
ماه به تمامی خیمه زده است
سرمای دلچسب پاییزی نوازشگرست
چراغهای لاله روشن ست
ومن همچنان.........

شبیه گریه‌ی بی مرز و حد شدم بی‌تو
چه ساده گریه شدن را بلد شدم بی‌تو

پس از تویی که برایم خودِ خدا بودی
به زیر پای خدایان لگد شدم بی تو

که با تو فاصله ام شصت سالِ نوری شد
و از دریچه‌ی غربت رصد شدم بی‌تو

چه تلخ...

آنکه همیشه از من و از عشق میسرود
این بار پشت جمله اش اما گذاشته..!!!

من سعدی نیستم، جفا بینم و غزل عشق بخوانم ...
من وحشی بافقی هستم ،از بامی که پریدم ،پریدم…...

تَهِ دالانِ بی قراری ها
واژه سمتِ جناس خَم می‌شد
در سراشیبِ باورِ بی مغز
از لباسِ مداد کَم می شد