متن بی قراری

چرا در انتهای بی قراری های من تو لانه کردی.

عاشقانه هایم
بی آنکه بدانی
هر روز
بی بهانه و آرام
تو را می خوانند
و شکوفا می شوند در دفترِ شعرم
با خیالِ آمدنت

دلتنگ که شدی
برای دو نفر چای بریز!
سهم خودت را بنوش..
و بگذار سهم من
به عادت همیشگی اش
از دهن بیفتد.

آشوبم و جز روی تو آرام دلم نیست.

کوچه هم مانند من دلتنگ هست وبی قرار
کوچ کرده با پرستو نغمه ی شیرین یار

من برای دیدنش لحظه شماری میکنم
شاهدم این تیک تاک ساعت شماته دار

گفته اند یک روز،می آید برای دیدنم
گفته اند آخر به پایان می رسد این انتظار

مثل یک غنچه که تازه سر زده از شاخه ها
سبز، هستم بی قرارم بی قرارم بی قرار

من از تبارِ خیالِ سوخته‌ام، ای رب
ز خاکِ خامش و رؤیایِ رفته در دیوار
ز نسلی‌ام که به پرواز دل سپرده ولی
به خاک خورد، در این سطرهایِ بی‌تکرار
قلم زدم به دلِ شب، که قصه‌ای بنویس
شبیه آنچه نیاید دگر به تکرار
دلَم موزه‌ست، پر از نقش‌هایِ خاکستر...

نه خیال ماندنم هست. نه خیال رفتنم هست.
نه خیال زنده بودن. نه خیال
مردنم هست. نه خیال باش و بودى نه خیال رفت و میرى.
تورو جان هرکه دارى
تو بیا و خوش تر. ام کن.

شده دلتنگِ کسی باشی و از شدت حزن گریه بر شانه ی بالِش کُنی و خواب شَوی؟ شده با عطرِ به جا مانده ای از رهگذری رنگِ رخساره ببازی ، مست و بی تاب شوی؟

سال ها
لب بسته بودم ،
از سخن ،
از شعر،
شور
بی هوا ، وارد شدی
چشمم ویالون می زند.

مگر خیال چشم تو.


مجال خواب میدهد.؟

دلم بهونه گیر شده...

میان این شهر شلوغ...

فقط تو را خواهد و بس...

با یه چشمک میبری، دین و ایمان مرا....


انتظارت چیست، مرا باز مسلمان دانی...

عجب بی تو پریشان است حالم...



پریشانتر از ان زلف پریشانت...

بیقراریم را با قرار تو در کنارم درمان کنم .
آشفتگی ام را با آرامی تو در کنارم مرهم کنم.
دلدادگی را با دل سپردن به تو دل آرام کنم.
چگونه انتظار کشم، زمان این انتظار به پایان آید .
بار الها! تاب تحمل این جدایی تا به کی؟!
۱۴۰۳/۱۱/۲۱

دلتنگم و جز روی خوشت در نظرم نیست،

در گیتی و افلاک به جز تو قمرم نیست،

با عشق تو شب را به سحرگاه رسانم،

بی لذت دیدار تو شب را سحرم نیست،

تَهِ دالانِ بی قراری ها
واژه سمتِ جناس خَم می‌شد
در سراشیبِ باورِ بی مغز
از لباسِ مداد کَم می شد

در دل شب، ماه تابان در سفر دارد مرا
شوق دیدار تو چون موجی ز سر دارد مرا

چون نسیم صبحگاهی در چمن بی‌تاب و مست
هر گلی در باغ جانم بال و پر دارد مرا

آتشم، چون آفتاب از بام گردون بی‌قرار
تنگنای آسمان بی‌بال و پر دارد مرا...

چشمم به راهِ تو، دلم پُر اضطراب است
این لحظه های دوریت حالم خراب است
ای کاش برگردی بیایی جان بگیرم
بی تو جهانم تا ابد در التهاب است
ساعت به ساعت میشمارم روزها را
بختم ولی انگار که همواره خواب است

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

می شود دریا شوی ، ماهی شوم من جان بگیرم ؟
یا که من دریا شوم ساحل شوی ، پیشم بمانی؟
می شود گاهی نگاهت به من بیمار افتد ؟
درد را تسکین دهی دل را بیابی؟
یا که نه ، من را بفهمی !
تلخی حالم که نه ،...

میخواستم اسیرِ دنیایے باشم
ڪہ توآن رابرایم ساختہ باشی
بہ دور از تمامِ آدمهایِ مزاحم
تنهامن باشم وتو
وآسمانے ڪہ ماہ شبهایش باشی
وحالا زندانیِ جهانے شدہ ام،
ڪہ بہ جز تو
شب هست
آسمان هست
اما ماهے نیست.
اینجا تادلت بخواهد دلتنگی و بے قراری
جهانم را جهنم ڪردہ...

بار دیگر دل به یادت بی قراری می کند
نیستی با خاطراتت دل سواری می کند

بی تو هر شب کوچه ها را تا سحر طی میکند
جای پاهای تو را نقطه گذاری میکند

بی قراری اوجِ اوجِ عاشقی ست
هر دو مشتِ عاشقِ مغرور را؛
چَشمانِ او وا می کند!
شیما رحمانی

باز امشب دل به یادت بی قراری می کند
جای تو غم ها درونم دل سواری می کند

دل خیال روی تو لحظه به لحظه می کند
عقل از این خطا احساس خواری می کند