متن شجریان

پاییز آمد، با خودش یک مرد را بُرد
یک عارف ویک عاشق شبگرد را برد
پاییز صد ها خاطره از آن صدا داشت
یک حنجره از غصه و پر درد را برد
پاییز آمد شیشه ی عطری که هربار
با عطر خود مدهوشمان میکرد را برد
او هدیه ی پاییز...

بهشت کجاست؟ ندانم، ولی یقین دانم
که جمع سبز شما کم از بهشت نباشد

تو ای محمدرضا شجریان، فرزند خلف ایران، تو ای آوای جاودانه خراسان. آوای برخاسته از گلوگاه گرم تو، قلب یکایک هموطنان تو را گرم کرد. تو نمرده ای، صدای تو در قلب ما جاودانه حک شده است. گویند فقط صداست که می ماند. من مرثیه تو را نخواهم گریست. تعالی...

تو تا همیشه ماندگار خواهی شد
ای امپراطور صدا!
تو همان آفتاب جانی که با مهر آمدی
مهر بخشیدی و در مهر خاطره گشتی!
رفتی و شاه کلید پازل آواز ایران تا همیشه ی تاریخ، تاج شد و بر بام جانها نشست! رفتی و بعد از تو هرکدام از ما...

به رگهایم بریز آواز، استاد!

همایونی ترین شهناز، استاد!

هنوز این خاک بوی ناله دارد

بخوان "مرغ سحر" را باز، استاد!

شهراد میدرى



پ . ن : "صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید..."
"تنها صداست که می ماند"
پس از این...

متن پیام تسلیت استاد حسین علیزاده به مناسبت درگذشت استاد محمدرضا شجریان:

مهر با تو آمد،
مهر با تو رفت.
اما تو نمی روی و
مهر با نام تو می ماند.
تو مهری و همه فصول مهربانی مهر تو
تو بزرگ بودی و بزرگ رفتی
اما چه کوچک،
کوچکانی که...

جوما پئیز
مقرسر جیلیز ویلیزه ور
ایتا پیک شجریانه آواز

پاییز جمعه/کنار سوختن غروب/پیکی از آواز شجریان

شعر بود و موسیقی،تاریخ بود و

تعالی،نگاه بود و نظر

وَ....بالاترین هنر او "مردمی"بودنش بود

(او)ی بزرگ آواز ایران را میگویم

روحش شادان باد و یادش پیوسته

مانا.

«او هرگز نمی میرد
او زنده است
در وجود ما که همواره
طنین صدایش در گوش مان،
زمزمه نوایش برلب هایمان
و مهر بی پایانش در قلب هایمان جاری خواهد بود
عادل فردوسی پور
مهر ۹۹»

ندیده، به یاد می آورم تو را،
با بانگ تو، با بانگ دلنشین کلام تو،
هر بار تو را می شنوم و به یاد می آورم که چقدر دوست دارم تو را
که چقدر دوست دارم صدای تو را
که چقدر جاودانه ای در من
در بطن زندگی و حالِ...

و امروز واپسین روزِ زندگانیِ درخشان و متبرّکِ محمدرضا شجریان بود.
حیاتِ والا و شگفت انگیزِ هنرمندی نادر و تکرارناپذیر امروز به پایان رسید و یاد و یادگارهای عزیزِ او برای ما مانده است.
سفرت به سوی سماوات به خیر نازنین استادِ یگانه، و مقدمت بر ساکنانِ سراپردهٔ قدس مبارک،...

دردی ست غیر مُردن آن را دوا نباشد...

گفته اند مولانا در واپسین شبِ زندگانیِ مبارکش این غزل را سرود:
رو سر بنهْ به بالین، تنها مرا رها کن
ترکِ منِ خرابِ شبگردِ مبتلا کن...
و امروز واپسین روزِ زندگانیِ درخشان و متبرّکِ محمدرضا شجریان بود.
حیاتِ والا و شگفت...

کسی که رسالتش را به بهترین شکل ممکن به انجام رساند و تا همیشه در حافظه ی تاریخی این ملت جاویدان است...
روحش شاد و یاد و خاطره اش گرامی باد.
مردی که بعد از این، با آوازش در گوش و جان دوستدارانش نفس می کشد.

نرگس صرافیان طوفان

بدرود آوای عشق...
روانش مینوی و راهش پر نور باد...

رفتی و رفتنت آتش نهاد بر دل.
تسلیت به همه ی دوستداران فخر ملی ایران
یادش مانا و جاودان

تنها صداست که می ماند...
و صدای خسرو آواز ایران،جاودانه ایست که تا ابد ماندنی ست
تسلیت به همه ی عزیزان و دوستداران شجریان

مهرداد پیله ور

خدایا چرا بردی شجریان ما را
این بلبل خوش الحان ما را
سپردیم اورا دست تو امشب
پذیرایی کن مهمان مارا
روحشان شاد


شقایق صادقپور

با تمام وجود غمگینم.
محبوب قلب هاى ایرانیان جهان را ترک کرد. صدای آسمانی اش، نام نیک پر احترامش و آزادگى ستایش برانگیزش با وجود بدخواهی دشمنان حقیرش، در تاریخ این سرزمین براى همیشه درخشان باقى خواهد ماند.
اصغر فرهادی

آواز خوانِ شب شکن که مرغ حق در سینه داشتى
کجایى تا باز بخوانى
ظلم ظالم
جور صیاد آشیانم داده بر باد....
تکیه گاه بودید آقا...
تنهاتر از همیشه ایم حالا...
بى تو به سر نمیشود...
بالله که شهر بى تو مرا حبس میشود...

شاید جسم بعضی انسان ها بین ما نباشد ، اما آثارشان ، صدایشان ، اندیشه و کلامشان تا ابد در کنارمان رژه می رود.
تسلیت به خانواده و دوستداران اسطوره آواز ایران استاد محمدرضا شجریان
مرد با شرف، یاد و خاطرت همیشه در بین ما می ماند

استاد شجریان خداوندگار موسیقی ایران...
روحش شاد و یادش گرامی

تسلیت به مردم عزیز ایران و همایون جان...

شجریان هرگز نمی میرد...
آوازش را زمزمه خواهند کرد و تصویرش را در یادها خواهند نگاشت و عشقش را در قلبها جای خواهند داد، برای همیشه و تا ابد ......او مال مردم بود برای مردم خواند و در بین مردم ایستاد درود...

صدایت تا قرن ها خواهند ماند همان طور که مولانا و سعدی و حافظ جاودانه اند. روحت شاد و یادت گرامی

گُلی خانم را که از دست دادم،مادربزرگم را، انگار مُردم.
سر مزارش
وقتی خاک تنش را از چشم ها دور میکرد
بی اشک خیره بودم و پر نبض!
انگار میانِ یک دویدنِ سخت برای نجاتِ کسی جاده ناپدید شده باشد، نبضم می دوید و تنم خواب بود.

مات بودم!
مبهوت!...