شنبه , ۲۹ دی ۱۴۰۳
گوشه ای از بهشت را،با لبخندت می نمایی،دری از آن می گشایی.نغمه های شادی و سرور،از آن به گوش می رسد.تو می خندی،اما دریایی از آرامش در دلمپدیدار می شود.در پرتوی نگاهت،آفتاب مهر بر وجودم می تابد ؛و من، در این باغ زیبا،مهمان زیبایی تو می شوم.«هیچ»...
گفتن تنهای سخت هست نمی توانی ولی من تنها نیستم تو هستی می دانی؟!هر جا برم همراه منی تو ای جانان جانی همراه من آهنگ ها قشنگ می خوانی آری تو همه جا با منی از من دور نیستیهمه جا با من هستی هنوز هم می مانی هرکسی می آید، چند روزی بعد رفتنیاین تو هستی که در خیال من غلتانی...
غرق تو بودم عمر رفت و حواسم نبود حال بعد این همه وقت این جوابم نبوداز من عاشق گذشتی و رفتی چه زود حال مرا این چنین بد کردی چه سود به تو می گویم ای رفیق نیمه راه حسود من عاشق این همه جور و جفا حق م نبود...
گویند که شعر بنویسم دوباره ما عقل مان را دادیم به اجاره قلبمان ز روزگار شده پاره پارهخوب میشود با یک نگاه یا اشارهحال از تو می پرسم راه و چارهکه عقل بردی و دل را کردی پاره...
شب شد شب تو بی من بخیر است این برای سرنوشت ماحتما خیر استاگر بگویم به توبرگرد و دوباره بشوماه شب های تار منجواب تو حتما خیر استمجید محمدی(تنها)تخلص تنها کانال تلگرام👇🏻 https://t.me/majidnegah...
آن که رفته، رفته هرگز او نمی آید سرااو که رفته با کسی همدم شده چه بی صدابی وفایی در زمانه بدخدایی می کندباوفاها هم شدن در این زمانه بی وفادرد من از آشنا شد همدم من وای منزخم کاری را فقط همدم زند هی در خفادرد بی درمان که درمانی ندارد غیر عشقتو ندانستی ولی عیبی ندارد، مرحباتو که رفتی در کنار دیگران باشد ولیدرد هم باشی دلم بازم که می خواهد تو رامجید محمدی(تنها)کانال تلگرام شاعرhttps://t.me/Sibehavaass...
لبریز از عشق شدیهر بار که نگاهت میکردم و با چشم هایت شعرهای نهفته در قلبمرا میخواندی...مأوا مقدم...
«نور گمشده»در ساحل زمان،موج سکوت و سکون، به سپیدی موهایم می خورد؛خستگی از دل جبر سیاه زمانه،می دمد در رویاهایم بی امان.روزهای سپید پیش رو،زمانه ی سیاه در سرزمین خستگان،پشت سر.در فراسو امید، آرزو.در پنجره ی شب،به دنیایی از ستاره ها می نگرم؛با مرهم فراموشی،خاطرات سیاه را می پوشانم.تاریکی در آغوش سکوت ناپدید می شودو تنهایی می رود رو به خاموشی.در این خانه خاموش،سپید سکوت و سیاه زمانه ام،خسته و آواره.آواره ...
چه نافرجام ایّامی است،در بهار عاشقی.تا آمدم دلداده و مجنون چشمانت شوم،پاییز شد..................حسن سهرابی...
بیا تو همروزی اگر که حوصله داری بیا تو همدر سایه سار سرو و چناری بیا تو هماز کوچه باغ مهر و محبت سحرگهیدر جستجوی سیب و اناری بیا تو هماز کافه های شهر و محل بی خبر نباشبا ما به پای شام و نهاری بیا تو همدر خلسه های همدلی و دوستی اگرپابند حرف و قول و قراری بیا تو همگفتم اگر به خاطر شیدایی دلتدر گیرودار سوز و شراری بیا تو هماز کیمیای جوهره ی اصل آدمیباری اگر به فکر عیاری بیا تو هماصلا بنای سود و زیان جز فنا نبود...
نگاه کنتمام هستیم خراب میشودشراره ای مرا به کام میکشدمرا به اوج میبردمرا به دام میکشدنگاه کنتمام آسمان منپر از شهاب میشود.. برشی از شعر آفتاب می شود...
باید گذر کرد،باید گذشت،همراه جوش و خروش نهرو من، مسافر مسیر آب حال خواه برکه باشدخواه سراب،یا که مرداب.مقصد رهایی است.باید بود رها،رها شد و رها ماند،در هوای مه گرفته کوچه.مثل کوچه در حسرت رهگذرم.من و کوچه ناجی همیم .من و کوچه تنها مانده ایم،می شنوی؛ تنها!هیچ...
میلاد حضرت محمد صمشرق دامنه ی نام و نشان روشن شدنور شادی بدرخشید و جهان روشن شدسخن از عهد عتیق است و شنیدن داردکعبه از ریختن سنگ بتان روشن شدآب دریاچه ساوه سر خشکیدن داشتیا دلیل دگری داشته؟... آن روشن شدطاق کسری شب دیجور تماشائی داشتبا شکافی که به پیشانی آن روشن شدتب آتشکده ی فارس به پایان نرسیدتا زمانی که شب امن و امان روشن شددر بیابان سماوه خبری بوده مگر؟!معنی جوشش صد رود روان روشن شدمژده از آمدن حضرت احم...
دلم به بوی تو آغشته است سپیده دمانکلمات سرگردان برمی خیزند وخواب آلوده دهان مرا می جویندتا از تو سخن بگویمکجای جهان رفته اینشان قدم هایتچون دان پرندگانهمه سویی ریخته استباز نمی گردی، می دانمو شعرچون گنجشک بخارآلودیبر بام زمستانیبه پاره یخیبدل خواهد شد...
چشمانش باز بود اما خاطره نداشت.چشمانش باز بود اما امید نداشت.دلش صاف بود اما چاره نداشت.ذهنش روشن بود اما فکری نداشت.لبش باز بود اما خنده نداشت.عشقش پر از کینه بود اما راهی نداشت.نویسنده ملینامدیا...
آه، چه اندوه بزرگی ست گذر تند زندگی، پس از هزار سال از مرگم،در یک گورستان متروکه،باران نم نم می شوید خاک از روی تنم،آنگاه کودکانی بازیگوش، به جمجمه ام لگدی می کوبند،و هر یک از استخوان های تنم در دهان سگی پشمالو،پراکنده می شوند به این سو و آن سو ...مهدی بابایی ( سوشیانت )...
عاشقان را در گورستانی،در کنار آسیاب های بادی،در زیر سایه ی چند سپیدار و سیب و بید،به خاک بسپارید،تا با قار قار کلاغان در آن تنهایی ژرف گور،افزون شود اندوه شان...مهدی بابایی ( سوشیانت )...
اینک کودک استبداد،گردن بندی به سینه دارد،از شاپرک های مرده ی آزادی...مهدی بابایی ( سوشیانت )...
جویباری که آبش از بیشه ی دور،آرام آرام می آمد،ناگهان دست های تو را لمس کرد ،و به تندی گریخت در دشت...مهدی بابایی ( سوشیانت )...
لن ترانیحریم ظلمت شب پرتوی از نور می خواهدچراغ روشنی در سقف سوت و کور می خواهدبتاب از هر شعاع روشنایت آسمانم راتجلیگاه خوبان جلوه ای پرشور می خواهدبیا اکنون که مشتاق تو هستم دلبری فرماکه استبصار موسی رعد کوه طور می خواهدببین در شانه های خود پرندی از شرر دارممگر پروانه ای در سوختن دستور می خواهدبریز از شوکرانت باده ای در کام سرمستیکه از جام شرابت حبه ای انگور می خواهدکسی که ناصبوری می کند رخسار جانان رابه جای لن ت...
دیر آمد و در گوش من افسانه دلداگی خواند از فکر من با نغمه ایصد ناله شوریدگی راند دیر آمد و عاشق شدن چون دانه چیدن بر من آموخت کنج قفس را تا همیشهپر کشیدن بر من آموخت دیر آمد و بر روی دستش صفحه ای از یک رمان بودافسانه یک زن ،زنی دور از مکان دور از زمان بود دیر امد و در فصل برف پیری و سردی قهوه دنبال چای داغ داغ صادره از لاهجان بوددیر آمد و دیر امد و دیر آمد ودیر امد اما….قلبم میان هر دو دستش ...
در هر بهار،جهان پر از حسرت آزادی می شود،در لحظه ی خیره شدن کرم خاکی،به جرقه ی پرواز پروانه در آسمان صاف ...مهدی بابایی ( سوشیانت )...
زیبایی،سوار بر قایقی چوبی،سرگردان است،در دریاچه ی بی کران چشم هایت...مهدی بابایی ( سوشیانت )...
یاد تو،چون مزرعه ای است در وجود من،و چون جویباری جاری است،بر دشت و پیکر من...مهدی بابایی ( سوشیانت)...
در ذهن کوهدر دامن دشتدر آغوش دریاسنگاز سنگ بودنشدست برنداشت.رضاحدادیان...
در باغ لحظه ها،چشم های سیاه تو،به گیلاس های سیاه رسیده می ماند،و قرینه ی لبخندت،گاه چون هلال ماه در آسمان،و گاه به سیب سرخ دو نیم شده می ماند،گاه دست نیافتنی، گاه دست یافتنی.مهدی بابایی ( سوشیانت)...
چقدر سردشده خانه ی دلت امّاغمت مباد!برایت زغال خواهم شد. رضا حدادیان...
چقدر سردشده خانه ی دلت امّاغمت مباد!برایت زغال خواهم شد.رضا حدادیان...
به پاسخی لب اگر ترکنی ،گل خورشید!هزار پنجره باغ سوال خواهم شدرضا حدادیان...
رمیده می شوم و رام می شوم باتو غزل غزل به هوایت غزال خواهم شدرضا حدادیان...
درخت آینه ای بی زوال خواهم شدپر از شکوفه ی صبح خیال خواهم شدرضا حدادیان...
تیر برقی "چوبی ام" در انتهای روستابی فروغم کرده سنگ بچه های روستا ریشه ام جامانده درباغی که صدها سرو داشتکوچ کردم از وطن،تنها برای روستاآمدم خوش خط شود تکلیف شبها، آمدم...نور یک فانوس باشم پیش پای روستایاد دارم در زمین وقتی مرا می کاشتندپیکرم را بوسه میزد کدخدای روستاحال اما خود شنیدم از کلاغی روی سیم:قدر یک ارزن نمی ارزم برای روستاکاش یک تابوت بودم، کاش آن نجار پیرراهی ام می کرد، قبرستان به جای روستا...
سبکتر از پر مرغانتو مثل شهد شرابیکه تلخ و شیرینیپر از بهانه شوقی تو درد و تسکینیزلال چشمه نوشی دوای بی تابیخلوص شربت خوابی عیار مرفینیپگاه صبح سپیدی نوید فرداییشب و ستاره و نوری حضور پروینیمرور خاطره های نهفته در ذهنینگاه نرگس مستی شکوه نسرینیسبکتر از پر مرغان رها تر از ابرینشان قطره باران به دوش پرچینیتو واژه وازه مهری تو آیه ی ماهیسرود مانده به قابی سکوت دیرینیتمام پنجره ها بیقرار چشمانتبرای آینه ها انع...
چند رباعی ۳◇۱۳سرگرم که ای، دلبری از یادت رفت؟یا سرخوشی سرسری، از یادت رفتاین شاخه پژمرده، دلی حیران استگفتیکه خودت میخری، از یادت رفت؟♤♤♤◇۱۴زیبای پر از ترانه، در بند که ای؟لبریز بهانه و شکرخند که ای؟ای کوه پر از شراره اینباره بگودلداده به چشم آرزومند که ای؟♤♤♤◇۱۵بی نام و نشانم و نشانم شده ایآواره ام و امن و امانم شده ایلیلای غزل های دلم می دانی؟!مجنون توام ورد زبانم شده ای♤♤♤♡۱۶مستانه و دیوانه و...
سلاله گل هاروزی که روی خاک زمین آشیانه من شدچیزی شبیه کوه وزین بار شانه من شدسیاره ای که رشته ای از طره های عالم بودبین مدار شک و یقین بام و خانه من شدآنجا که ذره ذره هستی شکسته تر میشدمنظومه های خلد برین بیکرانه من شدباران سیل حادثه ها بی بهانه می باریدرعدی به اضطراب و طنین تازیانه من شدبند دلم گسسته شد از جام بزم بد عهدیبال و پرم شکسته این دام و دانه من شدوقتی که رانده می شدم از مرز و بوم زیباییخطی نو...
نه فقط از تو اگر دل بکنم می میرمسایه ات نیز بیفتد به تنم می میرمبین جان من و پیراهن من فرقی نیستهر یکی را که برایت بکنم می میرمبرق چشمان تو از دور مرا می گیردمن اگر دست به زلفت بزنم می میرمبازی ماهی و گربه است نظربازی مامثل یک تُنگ شبی می شکنم می میرمروح ِ برخاسته از من، ته این کوچه بایستبیش از این دور شوی از بدنم می میرم...
تا می توانی دل به کس نسپار بگذریم دلداده ها دارند غم بسیار بگذریم ...عمری نداشته ای به سر هوای هیچ کسبگذار این یک بار هم بی یار بگذریم پست و بلندی های دنیارا گذر کردیم تا این مسیر مانده را هموار بگذریم ...ویرانه های عشق ریخته هر وجب ولیشاید که زنده زیر این آوار بگذریم ...ای دل مرا یکبار دیگر سربلندم کن دردت فراوان است ولی بگذار بگذریم ......
گردبادی آمد و با دستمال اَبری اشماه از تخته سیاه آسمانم پاک شد.رضاحدادیان ۱۴۰۲/۳/۲۲...
تا تبرها چشم وا کردند در آغوش باغشاخه،شاخه تک درخت نیمه جانم پاک شد رضا حدادیان۱۴۰۲/۳/۲۲...
دفترم دریا شد امّا با عبور موج هادست خطِ کشتیِ بی بادبانم پاک شدرضا حدادیان۱۴۰۲/۳/۲۲...
خواستم چیزی بگویم که وجودم خشت،خشتپُرشد از دیوار و درهای جهانم پاک شدرضا حدادیان۱۴۰۲/۳/۲۲...
نقطه چین جای تمام سطرهایم را گرفتخواستم چیزی بگویم که دهانم پاک شدرضا حدادیان ۱۴۰۲/۳/۲۲...
بادیدن چشمهای دریا غم خورد آرامش روزگار او برهم خوردپاپس نکشیدصخره،هرچند که او ازجان موج،سیلی محکم خورد رضاحدادیان رباعی از کتاب سرقرار باران...
ما هردو با شکوفه همدم بودیمهرثانیه بیقرار شبنم بودیممانند انعکاس جنگل در آبعمری من وتو قرینه ی هم بودیم.رضاحدادیانرباعی از کتاب سرقرارباران...
مهر آفرینتو از همه به حال دلم آشناتریدر استان باور من از همه سریگل ها نشان فصل بهارند هرکداماما میان این همه تو چیز دیگریمهر آفرین آینه ها شد نگاه توسرچشمه های آب زلالی و دلبریای عشق نازنین به خداوندی خداشیرین بیان و نوبر و قند مکرریبا هر شمیم شال تو دیوانه می شومای ذره ذره های وجود تو مادری♤♤♤✍ علی معصومی...
بوف کور می سازمدوباره حوصله ات را صبور می سازمبه چشم آینه نقش بلور می سازمدر امتداد شفق از طلایه های سحرنگاه پنجره را غرق نور می سازمپگاه روشن دیدارمان چه نزدیک استبه اشک نافله صبحی نمور می سازمبرای فصل بهار و سرود و همراهیبه فوج چلچله شوق حضور می سازمهمینکه قاصدکی میرسد به سمت دلممسیر خاطره ای از عبور می سازمفقط به خاطر تو ای تمام زیبائیبساط مشغله را جمع و جور می سازماز آن زمان که هوای دلم کمی ابریستبرای...
بهار دست تکان داد ودور شد از منهوا ،هوای زمستان شده ست بعداز تورضا حدادیان...
درخت بی سرو سامان شده ست بعداز توپرنده سر به گریبان شده ست بعد از توبهار دست تکان داد ودور شد از منهوا ،هوای زمستان شده ست بعداز توهزار پنجره ی پُر غبارم وانگار--زمانِ قحطی باران شده ست بعداز توکسی که آینه دار سپیده بود،چقدر--از آفتاب ،گریزان شده ست بعد از توبه چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خودشبیه گوشه ی گلدان شده ست،بعد از توو کوه ،کوه فرو ریخت هستی وبی شکجهان بَدَل به بیابان شده ست بعدازتو.رضا حدادیان...
ای که هزار آینه ای در برابرم!چیزی به غیر از آه ندارم برای تو.رضا حدادیان...
باید قبول کرد که مانند جویبار جاریست در تمامی من چشمهای تورضا حدادیان...
