عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت
ماه محرم تکیه تا آماده می شد شور و شعوری در دل من زاده می شد نامت که می بردم دلم آرام میگشت با بیرق سرخت مرادم داده می شد خانه سراپا تکیه بود و مادر من آماده با چادر سیاهی ساده می شد چادر سیاهی که برایم دوخت انروز...
پرورده دراین دیار وسامانم من... چون عطر گلی رونق بستانم من.. اهل هنر و اصالت و شعر وشعور.. از شهر گل وگلاب کاشانم من ... اعظم کلیابی بانوی کاشانی
جدائی تو هلاکم ز اشتیاق تو کرد تو با من آن چه نکردی غم فراق تو کرد محتشم کاشانی
دامانِ سعی ، بر زده ای در هلاکِ من..
ای سنگ دل ز پرسش روزِ جزا بترس...! _
سفر تو کردی و من در جهان غریب شدم
ز دوری تو نمردم چه لاف مهر زنم؟ ...
غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی گنجد
عشق چون کهنه شود محو نگردد به فراق نخل از جا نرود ریشه چو در گل برود
منم آن که یک جهان را ز غمت به باد دادم
آن قَدَر بیخودی از بویِ تو دارم ، که مپرس..
گر بسوزی تو و دود از تو نخیزد هنر است...
زِ دوری تو نَمُردم؛ چه لافِ مهر زنم؟ که خاک بر سر من باد و مهربانیِ من ...
همه شب دست در آغوش خیالت دارم....
هیچ می گویی اسیری داشتم حالش چه شد
عشق او ما را گرفت از چنگ دیگر دلبران تن برون بردیم از این میدان،ولی جان باختیم
نگشتی یارِ من تا جان سپاری های من بینی ...
می گریزد صید از صیاد ، یارب از چه رو دایم از من می گریزد آن که صیاد منست؟
شب یلدای غمم را سحری پیدا نیست گریه های سحرم را اثری پیدا نیست (محتشم کاشانی)
جان فدای گوشهٔ آن چشم مخمورانه باد کز قفای هر نگاه ناز محبوبانه ایست.... ️️️
چون گرفتم دامنش مردم ز ناکامی که بود دست لرزان دل تپان من منفعل او در حجاب
گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت
