متن محمد آسکانی

---

«در مستی تو، جهان را سوختم...


اولین نگاهت آتشی بود که عقل مرا به باد داد... بوی تن تو، جام وجودم را چنان مست کرد که گویی هزاران سال است مستم!

هر بار در سایه‌ی آغوشت آرام گرفتم، جانم **پروانه‌ای** شد که دور شعله‌ی وجودت می‌رقصید—بی‌اختیار، بی‌پروا، و بی‌نهایت...

**"پروانه‌های خاموش"**

وقتی رفت، تمام پنجره‌های دنیا یک‌باره بسته شد. انگار نفسِ زمین را بریدند و آسمان، دیگر آبی نبود؛ خاکستری بود... خاکستری مثل چشم‌هایم که هر صبح در آینه جست‌وجویش را می‌کنند و هر شب، در بالش گم می‌شوند.

یادم هست آخرین بار که دستش را گرفتم، انگشتانم میان...

عشق تو مثل نفس کشیدن است،
بیصدا ولی برای زنده ماندن ضروری..."

ستاره‌ای به دستم بود، به ماه می‌رسید
ولی چه سود که بادِ زمانه راه می‌رسید

بهارِ عشق ما، خزانِ جدایی شد
نگاهِ گرمِ او به اشک و آه می‌رسید

پیامِ عشقِ او چو نور در دلم نشست
ولی ز غیبتش سیاهیِ گناه می‌رسید

چو یاران خبر یافتند، آبرو رُفت
دلم...