متن کوتاه عاشقانه

به آرزوم رسیدم، رو سنم، صدای تشویق‌ها بلنده…
اما دلم ساکته.
چون تو، مخاطب همیشگی نوشته‌هام، نیستی.
چشمایی که با عشق نگاهم می‌کرد، جاش خالیه…
و من، وسط این همه صدا، دلتنگ‌ترین آدم دنیام(:

جز وصل تو
از خدا نخواهم حاجت.

تو آمدی، و جهان عطر شکوفه گرفت،
باد نامت را در گوش برگ‌ها زمزمه کرد،
و من، سایه‌ای میان روشنی حضورت،
که هر بار در چشمانت گم می‌شود...

باد، راوی عاشقانه‌های ماست،
میان شکوفه‌های سیب، نامت را پچ‌پچ می‌کند،
و هر صبح، خورشید را با بوسه‌ای از خاطر تو بیدار می کند...

تو آن طلوعی که شب را به زانو درآورد،
و من، موجی که هر بار به ساحل آغوش تو بازمی‌گردد،
تا بار دیگر مفهوم خانه را بیاموزد...

چشمانت، دو ستاره‌ی سرگردانند،
که کهکشانم را با نور خود معنا می‌کنند،
و من، مسافری که هیچ مقصدی جز آغوش تو نمی‌شناسد...

دستانت شعر بارانیست،
که ردپای هر واژه‌ی عاشقانه را بر پوست شب حک می‌کند،
تا ماه بداند، من تنها برای تو می‌تابم...

نامت، نسیمی است که خواب گل‌ها را پریشان می‌کند، 
و قلبم، پرنده‌ای که همیشه در مسیر نگاهت اوج می‌گیرد...

دست‌هایم را به باد سپردم،
شاید روزی برسد...
که باران بوسه‌های مرا به گونه‌هایت هدیه دهد،
و آسمان، در آغوشمان آرام بگیرد...

ماه، بازتاب چشمان توست در شب‌های بی‌خوابی‌ام،
و من، شاعری که شعرهایش را از نور تو می‌نویسد،
در سایه‌ی هر خاطره، ردپای آغوش تو را می‌جوید...

در میان عطر شکوفه‌های گیلاس، نامت را زمزمه می‌کنم،
باد می‌داند راز دل مرا،
و هر بار که می‌وزد،
پرنده‌ای می‌شوم که به سوی تو پرواز می‌کند...
ساناز ابراهیمی فرد

جانا خمار چشم تو رندانه غوغا می‌کند
آتشفشان سینه را یکباره برپا می‌کند
در پیچ و تاب زلف تو می‌پیچد این کِلکِ خیال
با آن خم ابروی تو آهسته نجوا می‌کند

زنگار دلم ریخت ز جان گفتنت ای یار
هر بار بگو "جاااان" که کنم جان به فدایت

ای رفیق داغ‌ترین داغی که داغونم کرد
سردی دست تو در حاشیه ی رفتن بود

عاقبت در حسرت آغوش تو جان می‌دهم
در کنارت بوی شبنم بوی باران می‌دهم
پیچک تنهاییم پیچیده در گلدان دل
جرم سنگینم چه بود این گونه تاوان می‌دهم

پشت پنجره‌‌ی حنجره‌ی تنهایی
یک نفر
دارد آه می‌کشد آرام
نم نم باران
می‌نوازد گونه‌های خیسش را
و بغضی سرد
می‌فشارد گلوی خسته‌اش را سخت...

✍ دُردِ دَرد
@bzahakimi
بی دلیل نیست؛
گر غریب شد،
دلِ نجیبم؛

دَرْک داشتم؛
که دُردِ دَردِ سینه شد نصیبم...

کاش میدونست چشماش شده همه دنیام.

میدانی عزیزم؛
تو مقصر هیچ یک از زخم های من نبودی!
فقط کمی دیر رسیدی...
من برای لمس شدن زیادی شکسته بودم.

ردّ عشوه‌هایت
غوغا می‌کند مدام
در گذرگاهِ عاطفه‌ام
درگذر از اشتباهم و
برگرد کنارِ دلم!

بام تا بام
از اوجِ قلّه‌ی سپیدِ مهر
نگاه کن
خورشیدِ احساسم را!

با تو شکوفه داد،دل از خاکِ خستگی
باران شدی و ، بردی از این خانه دردها

در موج خستگی ، نفست چاره نجات
چون واژه ای سپید ، به تکرار لحظه ها

در من شکسته بود، همه جا راهِ عاشقی
مانند شاعری که بمیرد ، کنارِ واژه ها

عشقی که...

دل داده ام به چشمی و دلدار نیستی
آتش زدی به جان و خبر دار نیستی

در خواب هم کنار تو آرام میشوم
اما چه سود ؟ خواب من ، بیدار نیستی

پروانه‌ی احساسِ جان، شد ثبت در شورِ نهان

خودکارِ دل پُرکار شد، در گوشه‌های دفترم