متن کوتاه عاشقانه

قصه ی هزار و یک شب تو دلم کاشتی
تو چی آوردی که جاش قلبمو برداشتی
مثل پاییز اومدی در به درم کردی
اومدی چشمه بشی تشنه ترم کردی
دعا کن دلم آروم بگیره
دعام کن اگه منو یادت نمیره
من آسون نرسیدم به تو،حیفه
دنیا تو رو ازم آسون...

احساس، به جامِ نگهِ «تو»، دارم؛

پیوسته از این حسّ صفا سرشارم!

آیا که شود، باز بیایی پیشم؛

تا بنگری احساسِ دلِ بیمارم؟

می‌شود دل سرخ؛ وقتی، می‌زنی بر صورتِ آن
سِیلی از، آبِ صفای نابِ جوی خاطراتت

دل طراوت می‌سِتاند، از صفای حُسنِ قلبت
آب می‌نوشد وجودم، از سبوی خاطراتت

سرخ می‌گردد دلم، از شادیِ بودن، کنارت
آبیِ احساس دارد، رنگ و روی خاطراتت

آه ای دریای بی‌کرانه‌ی آسمانی و آبی!❤️

جاری شو؛❤️

و آتشفشانِ سوزانِ سینه‌ام را،❤️

در بی‌کرانه‌ات،❤️

محو بنمای!❤️

بی تو آینه‌ی چشمانم،
بغضِ سکوت را،
مات می‌کند...

بی تو سبزدشتِ وجودم،
پر از بهانه می‌شود...

بی تو صحرای دلم،
خون‌بار است،
از نمِ چشمانم...

نه...
بی تو،
بهار هم،
این‌جا،
نمی‌خندد!

ایستاده‌ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه‌ی درختِ بختِ منی...

چشم هایت
به درد سرت می ارزد

مردی میان سه ضمیر
مبهوت مانده
من رد چشمان  تو را 
او  رد مرا دنبال می کند

کافه تنهایی را  
خشت به خشت آجرها
در گوش هم
زمزمه می‌کنند
برگشته و چون همیشه
فنجان دلتنگی  را
سر می کشد

در هر نفس،
غم می تپد؛
از بس که احساس،
پنهان کند،
بغضی که بند آرد نفس را.
شاعر: زهرا حکیمی بافقی
(کتاب دل گویه های بانوی احساس)

"آینه شکست، اما تصویرت باقی ماند"

در
بند
ترافیکِ
خاطره‌ها
ماندم
عشق
از چراغ
قرمز
جدایی
عبور کرد.

با تو
در هر
قدم
دل
آرام
است

از کجای جهان تو رسیدی به من
که تمام جهانم از آن تو شد...


برشی از ترانه

درتنگنای سحرآمیزچشمانت
به دنبال آن گیری هستم که گیرم انداخت

نسرین شریفی

من افق را نظاره نمیکنم از زمانی که به خط لبخند تو نظاره میکنم...

من همانم که به جز روی تو هیچ گل ندید
هر کجا رفت و نرفت، باز به سوی تو دوید

هر بار می رسم به تو
مقصد لحظه های من
سنجاق میشوم به تو
تن پوش عاشقانه ام

امانت لحظه های منی
تو را مسئولانه دوست دارم
دوست داشتن های عاشقانه
زود فراموش می شود

آخر خوشبختی است
اینکه یک نفر بیاید
عاشق ات کند
و چهار زانو بنشیند وسط زندگی ات

دلم
هوایِ
شکفتن دارد
مرا ببوس و بهارانم کن

با تُ که باشم
زمان از دستم می رود
جایی که تُ باشی و من زمان جایی ندارد...

جانِ دل
مگر میشود تو باشی
دستانت در دستانم قفل باشد
آرزویی دیگر داشته باشم؟!

چه حالِ خوبیست...
من باشم و تو...
هوای پاییز...
و عشقی که پایان ندارد...