و عشق دیر وقتیست الفبای واژگانش خشکیده و چکامه های عاشقانه اش خاکستر شده و باد برده است وبرلباس عابرانی شاید بنشیند که با عصبانیت بتکانندش، بی آنکه بدانند دلبریهای معشوقی بوده است.
(( نیمه تاریک اتاق)) در نیمه ی تاریک اتاق تصویر تار زنی که به سوگ شعرهایش نشسته بود دیده می شد بوسه های نکرده اش را حریصانه از شمشاد های جامانده در گل های پیراهنش با لبخندی غبارآلود می چید بر خاکستر سوخته ی خاطراتش بر هجرت گرمای تنش عریان...
