متن ارس آرامی

هنر و علم و سیاست همه خوبند ولی

ای به قربان همانی که رفاقت بلد است

ارس آرامی

یک لحظه روی تو بر سر بام نهان شد

ماه به دَر آمد، خبر آمد، رمضان شد!!

ارس آرامی

ماه رمضان آمد و ما را رم از آن ست

که به ایمان لبش لب به کجا باز کنیم؟!

ارس آرامی

دل به دریاها بزن حالا که دریا با من است
پیشِ من باشی یقینأ کلِ دنیا با من است

ناز کم کن، با دلم بازی نکن، لطفا برقص
عشق زیبا میشود وقتی تماشا با من است

ارس آرامی

چشم سیاهِ شعرِ تو، دانهٔ انگورِ لب است

کی حذر از لبت کند مستیِ بی حیای من!

ارس آرامی

تا نفس هست بیا، فاصله ها جان کاهند

ارس آرامی

برف و سرمای زمستان، جمله بهانه است

هدف، مشتی بغل از خروارِ آغوش تو بود

ارس آرامی

بالین به بالین به تیمارِ دل یک شهر مشغول

مبارک نباد روزت گر به پرستاری من نیست

ارس آرامی

خاطراتت در من پا می گیرند راه می روند

می شوند باران به بارانی ترین حالت ممکن

ارس آرامی

لب آب و می ناب و دلبر نیکو سرشت

چشمتان درویش باد مابقی نتوان نوشت

ارس آرامی

برای من تمام دنیا محله کوچکی ست

که لحظه لحظه تو در آن متولد می شوی

ارس آرامی

هیچت خبرت هست دلت تنگ کسی نیست چرا؟

ارس آرامی

باید که تغییر داد این علم پزشکی را:

چرا افتادن از ارتفاع را مرگ و از چشم تورا شکست می دانند!؟

ارس آرامی

به هجمه آشوب چشمانت کم آورده است

هرچه پلیس ضدشورش و یگان ویژه

ارس آرامی

گفت: بیا به مشاعره چشمانم بیت اول با تو

هان، چی، چش، چشات، ببخشید یادم رفت

ارس آرامی

شده دلتنگ کسی باشی و از شدت غم

وحشی و هار شوی پاچه بگیری همه را،

ارس آرامی

نیمه شب، من با تو و مهتاب یعنی ممکن است
در میان دشت، در یک قاب یعنی ممکن است

تو کنار چشمه و من در کنار تو 
عکس ما افتاده توی آب یعنی ممکن است

من خمار و تو برآری ناگهان بر دست
یک سبوی پُر شراب ِناب یعنی ممکن...

خاطراتش را قورت داد،

میانِ گلویش گیر کرد و از چشمانش سرازیر شد...

ارس آرامی

نازنینا، شاعران شهر را دلخوش مباش

که را دیده ای به خوبی من هذیان بگوید!؟

ارس آرامی

تو شعر گونه ترین حالت احساس منی...
ارس آرامی

اِی به انارستانِ دل قرمز انارک

بیا تا دل کنم برایت دانه دانه

ارس آرامی

گفتمت می بوسمت روزی تو را اما دریغ

مملکت اسلام و دین و حد و کفرش مانع است

ارس آرامی

دل در خیال چشم تو از دست داده ام

یک شیشه را به دست دو بدمست داده ام

ارس آرامی

زمستان است که بر ما هوار می شود

اگر دی باشد و آغوش کسی کم باشد

ارس آرامی