بیو شانه

شانه هایت را برای گریه کم دارم هنوز
رد پایت مانده برجا می شمارم هنوز

با نگاهت من هنوز صحنه سازی می کنم
خاطراتت را هنوز باز سازی می کنم

شب شد و بازم امشب دل بی تو بی قراره
پر شد از اشک ، چشم ام کو شانه تا بباره

وقتی که یک قدم تا تو رسیدم
با اخم تو تا به غم عشق پریدم

گمراهم فکری به حال دلم کن
برخیز بیا که عشق از تو شنیدم

در هر طرفم فقط تو را می بینم
لب وا کن عشقم ای شاه کلیدم

مو پریشان شد و شانه کشیدی
دل...

با نگاهش شانه زد مویِ غزل هایِ مرا
لعنتی؛ آمد که شورِ شعر چشمم تَر کند
شیما رحمانی

قرار بود‌
شانه‌ باشد
دست
به‌‌ قیچی‌ داد

به گلو بغض و به لب اشک و به آغوشم درد
شانه‌ای نیست ولی شکر که دیواری هست!

بر شانه بیفشان و مزن شانه به مویت
بگذار حسادت بکند شانه شانه

زلف آن است که
بی شانه دل از جا ببرد

شاید این غصه مرا
بعد تو دیوانه کند
که قرار است کسی موی تو را شانه کند...

نقطه ی
امنِ جهان
شیبِ کمِ شانه ی
توست ....

بدهم تکیه به تو شانه شدن را بلدی؟

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می‌ماند و نا گاه به هم می‌ریزد

حق من بود

سر زلف تو را شانه کنم

بیا که هر دو به نوعى
به شانه محتاجیم

دوباره موى تو و
حال من
پریشان است...