بیو شعرهایم

همه دنیایم شده چشمات
تویی غنچه ای که پاسدار جوانی من است
همه درد ها را بر دوش خود می گیری
و آنها را با عشق خود پاک می کنی

دلم تا حدودی می لرزد
زمانی که به تو نگاه می کنم
همه رنگین کمان های خوشبختی ام
در چشمان...

من آن موج خموش و بیقرارم

تویی ساحل

و من راهی به آغوشت ندارم

با این همه جانی که بدادیم ز دست

شهرمان بوی لجن

می دهد اِنگار هنوز.



حسن سهرابی

هوا بس سرد و بی روح است

نفس چون مرگ و اندوه است


میان صبحِ آزادی

دِلَم

گِریان و مجروح است

همان زندانِ مفتوح است.

اَرتش چشمانت چه حماسه ای آفرید

با نگاهی آشنا

آنسان که اسیر کرد

همه سپاه چشمانم.

شعرهایم تا آسمان
برایت قد می کشند
باید روح
بزرگی داشته باشی

شعرهایم
از آمدنت می گویند
ومن...
بی خبرم.