متن حسرت وطن

در خاطرات کودکی‌ام
نیمه‌ای از خویشتنم را
به دست باد سپردم
و اکنون بر شاخسار درخت خیال گیر کرده
من از آن سال‌های دور
تاکنون،
حسرت وطنم در چشمانم باقی مانده‌ست.

از آن زمان، تاکنون
من پرنده‌ای بی‌آشیانه‌ام
که هر روز در آسمان دربدری‌هایم
پیچ و تاب می‌خورم
از درد...

وطن، وطن
نظر فکن به من که من
به هر کجا، غریب‌وار٬
که زیر آسمان دیگری غنوده ام
همیشه با تو بوده ام
همیشه با تو بوده ام...

وطن! وطن!
تو سبز جاودان بمان که من
پرنده‌ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو
به دور دست مه گرفته...

به هر فصلی غمی، هر صفحه ای انبوهِ اندوهی،
وطن جان! خسته ام، پایانِ خوبِ داستانت کو؟

از دلِ دامنه‌ها، سیلِ غمی، سرریز است
اشک جاری شده است‌از: همه راهِ وطنم

حسّ جان آه شده؛ شعله کشیده، به نهان
بس که بشنیده دل‌از: روزِ سیاهِ وطنم

من برای این خاک، شعار نمی‌دهم
برایش نفس می‌کشم، سکوت می‌کنم، اشک می‌ریزم،
و گاهی فقط با نوشتن، بلد بودنم را اثبات می‌کنم.
ایران برای من مرز نیست
معناست.نه فقط روی نقشه،
که در انحنای واژه‌ها، در بوی نان تازه،
در صدای پیرزن‌هایی که دنیا را بلدند،
حتی اگر گوشی...