متن دلتنگی زمستانی

بیا که آمدنت.

بهار این دل سرد زمستانیست.

زمستان فصل مردن آفتاب بود
و آتش بازی تو
فقط سایه ای از دود
روی برفهای ساکت ...

رد مهربانی
از آستین هیچ عابری نمی ریزد
و...
هنوز بوی نارگیلی این کلوچه ی تلخ
در شهر کولاک
به پا می کند

برف... تجسّم زیبایی ست از تنهایی
عریانی محض در هیاهویی خالی...  آنگاه که ردّی از عبوری مبهم بر وسعت تنهایی اش می نشیند و خالی تر از هیچ، نگاه می کند
و پاک تر از همیشه... می گذرد
و سکوت...منزلتی ست از اعماق کلامش که در گستره ای سپید، خالی...

وَ بهمن با سکوت برف همپا
سپیدی با سپیدی می کند تا.

خبر از مهر می آرد، وَ از عشق
شود با شورِ بهمن ماه همتا