متن رضا حدادیان

مگذار که چشم تو پر از نم بشود!
لبخندتو آمیخته با غم بشود

مانند جوانه دل بکن از دل خاک!
تا دیدن خورشید،فراهم بشود.
رضاحدادیان

دلِ من دوست دارد ریش باشد
شبیه موج،پُرتشویش باشد

تو بی رحمانه زیبا هستی،ای ماه!
چگونه چشم من درویش باشد؟!
رضاحدادیان

در نهایت زمستان
لبریزم از آفتاب
باتو


رضاحدادیان

روشنی کجاست
روییده در تنهایی من؟
قرار بود
تاریک بمانم.
رضاحدادیان

از تشنگی لبریزم و در این حوالی
اَبری به قَدرِ قطره ای اهلِ کرم  نیست.
رضاحدادیان

تنگ غروب است و کسی در جاده انگار
جز سایه ی پشت سرم ،ثابت قدم نیست
رضاحدادیان

دلخسته کاج پُرکلاغِ باغم و هیچ
بر شاخه های من به غیراز بار غم نیست
رضاحدادیان

حَبس اَبد دنیا برای من بُریده ست
زیرا به چشم عقل، جرم عشق کم نیست
رضاحدادیان

شعر تَرم  چیزی به جز اشک قلم نیست
جز دست خطِ ناله های زیر و بَم نیست
رضاحدادیان

حس میکنم تا سنگ می روید در این دنیا
آیینه ای چشم انتظار من نمی ماند. 
رضاحدادیان

در آستین دوستان، خنجر اگر باشد
دور وبرم چیزی به جز دشمن نمی ماند
رضاحدادیان

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن-
-شمعِ نگاهم تا سحر  روشن نمی ماند
رضاحدادیان

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده، بی تردید-
-ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند
رضاحدادیان

چشم زلیخا تشنه ی دیدن نمی می ماند
یعقوب، مستِ بوی پیراهن نمی ماند
رضاحدادیان

رود
می رساند به گوش دریا
پیغام کوه را.

رضاحدادیان

از هم جدا نمی شد اگر دستهای ما
پایان داستان من و تو  قشنگ بود.
رضاحدادیان

اقرار می کنم که فراز و فرودِ من
چیزی شبیه بازی الّاکلنگ بود
رضاحدادیان

راه نجات، هیچ برایم نمانده است
آن آشنا جزیره که دیدم ،نهنگ بود
رضاحدادیان

یک دم کسی به حرفِ دلِ من نکرد گوش
تنها زبان ِ مردمِ دنیا، تفنگ بود
رضاحدادیان

هرگزنداشت هیچ خریدار،سعیِ من
پاداش بی ریایی آیینه،سنگ بود
رضاحدادیان

این زندگی حکایت شهر فرنگ بود
باید قبول کرد، که نیرنگِ رنگ بود
رضا حدادیان

موج می داند
چه میگذرد
در دل دریا

رضاحدادیان

آتش می ریزد
به تن باغ
پاییز.

رضاحدادیان
شعر سپیدکوتاه

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت

فرهاد بود و تیشه ی زنگار...