متن زانا کوردستانی

رفتی وُ
همکلام در و دیوار شده ام!
***
اتاقم؛
پریشانی هایم را
--خوب می فهمد!







زانا کوردستانی

[شهید مفقودالاثر]
--آی ی ی کبوتر خونین بال!
با گذشتِ سی سال،
پیدایت نشده ست.
***
نکند راه خانه را گم کرده ای!؟






زانا کوردستانی

دیوار چین؛
یا برلین؟!
من که کوتاه ترینم!





زانا کوردستانی

اخم هایت را باز کن
ماه من!
تا خسوف قرن پایان بگیرد.



زانا کوردستانی

تکیه گاهِ بودنت-
محکم ترین ستونِ جهان بود.
***
آه،،، پدر!



زانا کوردستانی

بارانی ست،
چشم های تو...
***
زیرِ چتر تنهایی!


زانا کوردستانی

[دیکلوفناک]،،،
نام دیگرِ پدرم بود.
که سال ها با دردِ پاهایش؛
--دنبال ما می دوید!




زانا کوردستانی

دست از دنیا کشید امّا؛
از ما نه!
پدری که،
دست هایش،
قوت قلبمان بود!




زانا کوردستانی

من بلوطم،
با هیچ باد و بارانی
ریشه های ستُرگم؛
--کنده نمی شود!



زانا کوردستانی

جهان
با سوزنی در دست؛
می دوزد و می دوزد و می دوزد
--دهانم را...



زانا کوردستانی

همیشه خسته بود؛
با مشکلاتِ بیشمار،
اما،،،
متبسم!




زانا کوردستانی

آرام وُ،
ایستاده، مُرده ام...
***
رسم سروها
اینگونه ست!.





زانا کوردستانی

شیرِ درونم،
به نعره است...
***
تنهائی ام،،،
شبیه آهوئی رمیده !.




زانا کوردستانی

دمکراسی ی کاذب
دارد با بوق وقاحتش
غوغا می کند!
...
ما؛
در گوش هامان پنبه چپانده ایم!



زانا کوردستانی

عقربه های ساعتم
زیر خروارها جرم و زنگ،
خواب رفته اند.
در خانه ای که چشم های تو طلوع نمی کند!.


زانا کوردستانی

عاشق مزرعه بود اما؛
قار قار بی امانِ کلاغ ها
فهمِ مترسک را
کور کرده بود!


-زانا کوردستانی

باران آمد؛
لب های پنجره خیس شد؛
***
چه بوسه های آبداری!



-زانا کوردستانی

بی هوده ست تسلای مترسکی
میان مزرعه ای سوخته،
وقتی خودش،
با دست های نداشته اش
خاکسترش را به باد می سپارد!



زانا کوردستانی

آرامشم؛
--کنار توست!
یا آرامم کن؛
یا،،،
فاتحه ام را بخوان!



زانا کوردستانی

آی،،، ابرهای هاج و واج،
که سرگردانِ کوه ها
و صخره هائید؛
آه!
مزارعِ ما،
محاسنشان زرد شده است!



زانا کوردستانی

خسته از کویر
به کدامین باران
پناه باید برد؟!
--وقتی خشکسالی چشمم
قِدمتش؛
به ماقبل کوچ ابرها
--بر می گردد!.



زانا کوردستانی

پای درخت افتاد؛
--سیبِ فاسد!
فرجام همنشینی با نااهلان بود،
--به کِرم دل بستن!



زانا کوردستانی

انتظاری کشنده رسوخ کرده
میان کوچه ها...
...
آه از نهاد مردمش بلند است
تا،،،
قدوم مبارکت
سنگ فرش های شهر را نبوسد!



زانا کوردستانی

اشک،،،
احساس روانی ست؛
-شبیه رود!
و من،
با چشم های خشکیده
--دلسنگ!






-زانا کوردستانی