متن سرو

مثل بلوط
اسیر بغض شبم از سحر خبر داری؟
به سمت واحه بی تابیم گذر داری!

من از قبیله سرو وصنوبر و کاجم
دوای زخم به جامانده از تبر داری؟

بهانه جوی کویرم اگرچه باران نیست
بگو بگو چه کنم؟ چاره ای اگر داری

بناست مثل بلوطی به آتشم بکشند...

خیالت راحت شد پاییز
آمدی و روزها را کوتاه کردی
من ماندم و غم های بی پایان
وشب هایی که قصد صبح شدن ندارند
وشب زنده داری هایی که فقط ماه نظاره گر آن بود
وغم هوایی که فقط خدا می داند
آمدی و خاطرات تلخ را با خود آوردی...

ساحت ِ گور ِ تو سَروستان شد ... !
ای عزیز ِ دل ِ 😔
تو کدامین سروی؟ !

در میدانِ نبرد
درخت سرو
هنوز پا برجاست.







زانا کوردستانی

آرام وُ،
ایستاده، مُرده ام...
***
رسم سروها
اینگونه ست!.





زانا کوردستانی

سرو را مانی ولیکن سرو را رفتار نه
ماه را مانی ولیکن ماه را گفتار نیست

سروی و سروها
ایستاده می میرند...
درحیرتم تبر از چه سخن میراند؟َ!!!...

تنهای تلخ...

سرو سهی باشم و سبز بمانم چه سود ؟
برگ چناران همی جان بدهد از برم

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

شمشاد سایه پرور من از که کمتر است؟

کاش میشد که نگاهم به تو پیوند خورد
چشم در چشم توباشد به توسوگند خورد

عشق جاری شود از برق نگاه من و تو
اشک در گوشه ی لب ها گل لبخند خورد

سینه از غصه و غم های جهان دور شود
قلب چینی صفتم بار دگر بند خورد

کاش...

خوش وقت بهارو سبزه و دامن کشت
با پسته دهن شکرلب حورسرشت
در باغ مراد ماچنین سرونرست
برخاک امید ما کس این دانه کشت

گفت: من را که امیدی نیست
به بهار رسان سلامم را
گفتمش مگر بهاری هست ؟
آن زمان که نیست یارم را
گفت من درختِ خشکیده ام
گفتمش خوابیدن مرگ نیست
گفت: این خوابِ زمستانی
هیبتش به قدرِ مردن نیست ؟
گفتمش جوانه هاست در تو
من به چشمِ دل...

ای سرو سبز
کاشکی کنار تو می شکفتم از گل سرخ
می وزیدم از نسیمِ صبح و
می ریختم از شبنمی به دامانت
با آب های نهر
به کنارت می آمدم
و سایه ی بلندِ تو
در جانِ من هویدا بود
و لبخندت
موج های آبی ام را سکون می...

پدری دارم
از جنس بهار
قامتش سرو بلند
رحمت و صبر و قرار
سخنانش پر پند
دیده اش رود روان
پدر ای هستی من،تا ابد سبز بمان
روزت مبارک پدر عزیزم

نه هرگز نفرینت نمی کنم

فقط می خواهم آنقدر سرو شوم

که تو حتی نتوانی سایه مرا

در اغوشت بگیری !
.

هرگز نفرینت نمی کنم
فقط می خواهم آنقدر سرو شوم
که تو حتی نتوانی سایه مرا
در آغوشت بگیری...

آفتابگردانها
زبانه هایی سرکشیده اند به سحرگاه،
سکوت میان سروها
چون سیاره ای ست سبک
از هواژِل و دود
درویش خاکستریِ سوخته از بُن
و نورهایی که شعاع شان را به نافگاه قاره ها و زمان
چون نیزه های خمیده ای
فرو برده اند.

اینجا
سفر تمام می شود.
کاکتوسها...

آنچه
نایاب اسٖت در عالم
‌ ‌‌‌ و ماست


ورنه
‌ در گلزار هستی
و نایاب نیست