شعر کوتاه

برایم،،،
اگرچه ﺗﻮﻓﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
--[بودن در این شهر سیمانی،]
ﺍﻣﺎ،،،
ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ پنجره ها،
ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ!


(رها)

هر چه موهای تو کوتاه تر
خیال انگشت های من بلندتر...

دهان باز می کنند
واژه ها
در بصل النخاع
زبان سکوت
می دود
بر طبل توخالی ...

ریشه میزد
عشقت در خاکم و
تو در گلدان همسایه
جوانه

از جبر روزگار
تا ناقوس مرگ
شانه میکردی
انتظارم را




✅

لانه بغض
می نشاند
پله
پله
خاطرات بی مغز را
بر بال پرنده

می بندی
طناب نگاه
به قلاب قلبم
دل پیچه زمان
تنگ می کند
دوست داشتن را

باور کردنی نیست،
اما،،،
هر صبح خورشید
از شانه های تو طلوع می کند.


(رها)

تاریخش را نمی دانم!
فقط،
به قدمت
کلاغ های تاریخ دوستت دارم...


(رها)

رویم سیاه!
اما باور بفرمایید،
تمام خطای من،،
دوست داشتن شماست.


(رها)

اگر
آخرین حرفم
دوستت دارم نباشد
زیستن را
اشتباه کرده ام

من کویری تشنه ام
کوهی پر از دردم
من درختان وجودم را
خشک میرویانم...

از تو چه پنهان!
خودت به کنار،
از یادت هم،،
--شراب می ریزد.



(رها)

من،
چه غریبانه،،
میان این همه تنهایی،،،
--جا مانده ام!!!



(رها)

کدام فرشته ی خدا،
در گوشه ای از آسمان،
حزن آلود
دلش گرفته ست؟!
...
باران می بارد...


(رها)

به خیالم بنشین،
مانند مرغی زیبا!
...
این درخت،
بی پرنده ی یادت
کُنده ای بیش نیست.

(رها)

(رها)

گذر عمر


عاشقانه باید گفت:
عاشقانه باید زیست...
که پشیمان نشوی
عمر سفر کرده نیاید به گرانی

خلوت شبهای من
پر شده از
واژگانی که
چشم در چشم تو
خلوت کرده اند

سکوت میکنی
شاید لمس کند
راز و رمز نگاهت را
دل به سکوت نشسته من

آی ی ی زندگی!!!
موهایم یا شرافتم؟!
کدامین،
به خطر انداخته تو را؟!



(رها)

موهای پریشانم،
دینت را به مخاطره انداخت؟!
...
وجدان خفته ات چه؟!
تلنگری نخورد چرا،
--از شکم گرسنه ام؟!



(رها)

گره به گره وُ
رج به رج
دخترک،
بالا می کشید قالیِ دار را،
نکند کوتاه شود،
--دارِ آرزوهایش.




(رها)

ترانه ای را
بارها می توان گوش داد
و تورا
دوست داشت
و به جان مهمان کرد
ای ترانه باران

قلب من
دنبال نگاه تو است
بی دلیل
در قلب منی

پاییز بود
وقتی نگاه تو
گم شد
و من دوباره
میان دلتنگی هایم
پاییز شدم