شعر کوتاه

شاید باور کردنی نباشد،
امّا،
با رفتنت--
گل های گلدان
پژمردند!

(رها)

می گیرد دلم
برای آرزوهای نشکفته ام
در ثانیه های یخ زده زمان
و چه بی صدا
در تنهایی دلم می میرند

سخت می گذرد
ساعتها بی تو
می نویسم دلتنگی ها را
با قلم اشک
بر روی صخره سخت زمانه

کویر خشکیده ام
سبز می شود
از کتاب عشق

ای عابر عشق
از نیامدنت
غمگین است
جاده ی قلبم

چامک

دل در تلاطم
چشمانت

اقیانوس ارام من

صیدنظرلطفی

(باران)

نگاهی به آن
تکه ابر بیانداز
تا برایت باران
شوم...

(سه شنبه)

هنوز هم
سه شنبه ها را دوست دارم

یادِ
گرفتنِ
دستانت
می افتم...!

کوژەرتر لە تیر بۆ گیانی من
نەبوونی تۆس...
--(وردەوردە مردن)
کاتێک کە ڕووژەکانی ساڵ تەواو دەبن و
هێشتا...
من تۆم نیە!

▪برگردان فارسی:

کشنده تر از گلوله؛
نبودن توست...
--(مرگِ تدریجی!)--
...
وقتی
روزهای سال تمام می شود و
هنوز
ندارمت!

ڕەشەمە ئەلێ
زۆڵفت پەرێشان نەبێت
خاکەلێوە بەڵام،،،
دوودڵە.
...
بێ ئاواتی خەراپە
دەزانم
دەزانم
که هیچ گۆڵانێک
بۆنی زۆڵفت لێک ناکاتەوا!

▪برگردان فارسی:

حکم می دهد اسفند:
--گیسوانت در بند بماند!
فروردین اما،،،
تردید می کند.
...
نومیدی؛ چیز بدی ست...
می دانم،
می دانم
هیچ اردیبهشتی
عطر گیسوانت را...

دەلاقەکان لێک کەوا
هەتا بۆنت
شار و شەقام لەبەر بگرێت و
قۆرتانن لە بیری جیهان ببات.

▪برگردان فارسی:

پنجره ها را باز بگذار
تا عطر تو
خیابان را در بر بگیرد
عطرِ تنِ تو
سِگرمه های درهم شده ی جهان را
وا می کند…

روشنای روز
رفتن شبت را
گواه می دهد
من میمانم و
عطر پیراهنت

با دو استکان چای
که با لرزش دستهام
عرق از پیشانیشان
می چکد.

فرزانه ایروانی

من

برگ زردی
می برد خش خش کنانش
هر کجا باد
آن منم

آه

چه شبی
تو ستاره می چینی
از آسمان
من تو را آه می کشم
در زمین

جوانی

ورق می خورد
فصل های پیری
جوانی ام کجاست

بدر

حریر مهتاب می شود
سپیدی چشمانت
شب های بدر

هلال ماه می شوند
عاشقانه هایم
بر چشمان شب

چامک

دفن می شوند
حسرت ها
در بهار باهم بودن
با آواز عشق

درخت انتظار


فرو می ریزد
برگ های زرد صبوری
سبز می شود
درخت انتظار

کورپەێ خەێاڵم،
لەت لەت کردوتە.
(کەڤتار)
ناوی دیکەی تەنیاییە!

▪︎برگردان فارسی:

به دندان کشیده،
--بره ی خیالم را...
کفتار،
نامِ دیگرِ تنهایی ست.

چه می شد
قاصدک ها را خبر کنید
به دستشان پلاکارد
بدهید
در آن یکبار هم شده
بنویسید
زنده باد بهار

سیروس ذکایی

کاش،،،
کسی بپرسد:
چرا لبخندهاے تو؛
اینقدر بی رنگ است؟!
و من،،،
همہ چیز را
بیاندازم گردن تنهایی!

◇ [برگردان]

کاش،،،
کسی اَزِم بَپُرسَ:
چونه خَنِ تو؛
اِنقَ بی رَنگِ روَ؟!
مِنَم،،،
هَمَ چینَ
بِنازِم شُنِ مِل تنایی!



لیلا طیبی(رها)

زخمی عمیق دارد،
درخت عمر من از
تبر تنهایی!

◇ [برگردان]

سِنُ قیل داره،
دارِ عمرِ مَ
اَ تَوَرِ تَنایی!

لیلا طیبی

درختی کہ میوه نمی داد!
باغبان،،،
با اره بوسید،
گلویش را...

◇ [برگردان]

داری که بار نِمِدا!
باغِوو،،،
واردِ اَرَ،
حلقِشَ وا ماچی بُری...