فکرش را بکن روزی میرسد که دیگر هیچکداممان نیستیم و دهه ها از رفتنمان میگذرد و آن همه لبخند و اشک،آن همه خاطرات،قهرها و آشتی ها ، آن همه دوری و نزدیکی مان،آن همه دلتنگی و بی تابی مان، آن همه عشق و نفرتمان ، همه و همه در زیر...
درست وقتی کرم ابریشم فکر کرد که زندگیش تموم شده و فشار پیله اش در حال خفه کردنش است،پیله گشوده شد و شروع به پرواز کرد. سختیهای ما مثل پیله اند وجودشان برای تکامل لازم است نویسنده: عارف محسنی
میگفت: اینکه میگویند من تو را بخاطر خودت دوست_دارم این ها همه اش تعارف است آدمی عاشق نمیشود مگر خودش را در او ببینید. دلتنگ کسی نمیشود مگر تکه ای از خود را در او جا گذاشته باشد
گفتم : میدونی ، وقتی آدم دیگه از همه چی دست میکشه ، به آرزوهاش پناه میبره و توشون زندگی میکنه پرسید : پس امیدِ آدما چی میشه ؟ گفتم : آرزوهای آدمو بغل میکنه تا بلکه روزی برآورده شن پرسید : آرزوی تو چیه ؟ گفتم : تو ....
نقش باران در این فاصله را رنگ دلتنگی من جان میبخشد و تو ای دوست که در دورترین فاصله ای ، با خبر باش که بد عهدی گهگاهت را دست بخشنده ی باران میبخشد
می گفت: عمیق ترین قسمت تنهایی آدما اونجاست که از خودشون به خودشون پناه میبرن...
بهش گفتیم : پاییز با دلتنگیهاش میاد و آدما رو دلتنگتر میکنه. انگاری آدما ،توش گمشده ای دارن.. گمشده ای که نمیدونن،کیه،چیه...ولی دلتنگشن.. حالا هی میگه پاییز ،همیشه دلگیره... دلگیر نیست که..دل ،گیره...گیرِ اون گمشدهه.. آدما عینهو دیوونه ها ، غرق میشن توو پاییز و زرد و نارنجیهاش بلکه پیدا...
تو، آرزوی، سالهای نیامده ی منی... برآورده میشوی؟
ایراد که از دنیا نبود. ما تحمل همدیگر را نداشتیم، تحمل این زندگیِ شلوغ و بی در و پیکر را. همه چیز را رها کردیم جز خودمان. آنقدر خودمان را به در و دیوار روزگارمان کوباندیم که شدیم هر چیزی جز آدم. بماند که عشقمان هم این وسط ، یتیم...
بهش گفتیم : پاییز با دلتنگیهاش میاد و آدما رو دلتنگتر میکنه. انگاری آدما ،توش گمشده ای دارن.. گمشده ای که نمیدونن،کیه،چیه...ولی دلتنگشن.. حالا هی میگه پاییز ،همیشه دلگیره... دلگیر نیست که..دل ،گیره...گیرِ اون گمشدهه.. آدما عینهو دیوونه ها ، غرق میشن توو پاییز و زرد و نارنجیهاش بلکه پیدا...
