در میانِ همهمه‌ی دوستانش قدم می‌زد. تفاوتِ شلوغیِ آن‌ها با دیگران این بود که به‌جای باهم سخن گفتن، با خودشان حرف می‌زدند. مردی با پیکری لاغر و قامتی بلند، سیگار برگی در دستش بود و با خود می‌گفت: • «چرا گذاشتی بره؟ مگه چی برات کم گذاشته بود؟» یا دختری...
پای پاییز مانده ام یک عمر / و عینک های دودی / آفتاب را فراری داده اند / باران ! / چتر مرا / محکم نگهدار / می خواهم / دورِ هر برگِ زرد برقصم ... / «آرمان پرناک»
از پشت قاب عینک دودی نگاه کن حال دل آشفته ام را روبه راه کن قلبم شکسته چشمهایم بی فروغ است نبضم بگیر و چاره ی این درد و آه کن اعظم کلیابی بانوی کاشانی
تنها کسی بود که پُرحرفی هام براش عاشقانه بود. عاشقِ عینک دودی بود. کلی عکس از خودش برام فرستاده بود ولی هیچ عکسی از من نداشت. حالا بعدِ نُه ماه، اصرار داره همدیگه رو ببینیم ! یه برچسب می زنم روی دماغم و با خودم می گم: اگه نخندم وُ...
امروز داشتم نا محسوس به دختره نگاه میکردم جوری که نفهمه یهو گفت پسر تو چقدر هیزی ، نمیخوای بی خیال بشی ؟ گفتم از کجا فهمیدی گفت احمق ماسک زدی ، عینک دودی که نزدی ابله
