دعوایِ هیچ عاشقی را جدی نگیر آدمها هیچوقت با کسی که دوستش دارند دلِ دعوا ندارند فقط گاهی صدایشان بلند می شود تا بلندتر از قبل بگویند: تو برایم مهم هستی، می فهمی...؟
هرگز نباید بخشید، کسی را که به دروغ تو را کنارِ دلش نگه می دارد! و با تو عاشقانه رفتار می کند تنها به این خاطر که این روزهایش خالی از آدم است.
زن ها وقتِ دلگیرى از دنیا هر چه بپرسى مى گویند هیچی...مهم نیست...مى گذرد این یعنى هیچ جا نرو کنارم بشین دوباره بپرس دوباره پرسیدن هایت حالم را خوب مى کند ...
آدم رفته را حتی یکبار هم نباید دوباره دید دیدنش عشقی تازه نمیکند هیچ حیرت میکنی آیا این تو بودی که دوستش داشتی...
آنقدر دوستت داشتم که وقتِ رفتن ات باز هم می خواستم بپرسم قرارِ بعدیِ مان کجا باشد؟
جانانِ پاییزی ام اگر نباشی هر سال چطور به پاییز بگویم خداحافظ وقتی تو زادهٔ آذری
روبرویم نَایست زیبایی ات چشمهایم را می زند بیا کنارم بِایست
هیچ زنی را از رفتن نترسان زنها نمی ترسند رفتن زیاد دیده اند مثلِ هزاران بوسه ای که با عشق بر صورتها زدند امّا نه بوسه ها ماندند و نه صورتها همه رفتند
زنانِ پاییزی عشقِ تمام می خواهند اهلیِ آغوشهای تمام اند آخر آنها دخترِ پادشاهِ فصلهایند
تمامِ خاطراتِ بد را دور ریختم جایِ بوسه ات را به کدام رفتگر بسپارم؟
یلدا یعنی دی آمد ولی دلم را در آذرت جا گذاشتم
بیا قراری بگذاریم تو همیشه سفر برو من خانه بمانم خودت خبر نداری بوسه و بغلت وقتِ بدرقه همیشه چیزِ دیگری ست
من اگر جایِ تو باشم نمی گذارم زنی که جانِ عاشق اش را به تو داده رویِ پنجهء پایش بایستد تا تو را ببوسد بلندش کُن غرورت را زیرِ پایش بگذار همان پایی که پایِ دلت ایستاده
یلدا قهر نمی شناسد حتّی شده یک پیام خالی بفرست! ولی بفرست ... ؛
زنها را بعدِ سی سالگی بیشتر دوست داشته باشید قلبِ شان بعدِ تولّد سی ام مدام دل دل می زند که آیا مردی که دوستش دارم ناز و دوست داشتن هایم را درک کرد یا به حسابِ کمبودهایم گذاشت...؟
شبِ آرزوها قبلِ روزِ سیزده برای منی که تو براش بیشتر از یه آرزویی فقط یه معنی داره؛ دوست داشتم یه جایی باهم باشیم راستش رو بگو برای تو هم امشب همین معنی رو داره ...؟ ؛
روز عشق یعنى گذشته ها حتّى همین دیروز هر چه بود گذشت امروز نه براى دلِ خودت براى دلِ کسى که دوستش دارى پیش قدم شو تا زنى در این دنیاى مه گرفته باز هم حس کند نازش براى یک نفر هم که شده خریدار دارد ...
نمى دانم از من فرار میکنى یا از عشق فقط مى دانم سرِ یک نفر با خودم لج دارم دوست دارم آن یک نفر تا ابد خودت باشى ... تمام ؛
مردی که به جای دوستت دارم همیشه می گوید صبح را برای موهای پریشانت دوست دارم همان شانهء مردانه ای ست که فقط یک سَر روی آن به خواب می رود ...
اگر زنی را دوست داری... کمی بِترس... زنی که وسطِ عاشقانه هایش... یکباره باتو غریبه می شود... همیشه دل به دیگری نداده... می خواهدببیند... حالا که نیست... آیا تو برای ازدست دادنش... می ترسی یا نه !
عاشقش شدی... آرومش کن... بغلش کن کمکش کن اشتباه کن... دعوا کن ولی خواهش نکن...! ما برایتان لقمه گرفتیم با جان... دادیم دستتان با جانم ببخشید... دیگر نمی توانیم برای خوردنش... خواهش کنیم ...
آخرش هم نفهمیدى... من هم حرف زدن بلد بودم... داد زدن بلد بودم... نیش زدن بلد بودم... هر بلایى سرِ دلم آوردى... جیک نزدم... نه چیزى درست شود... از چیزى که هست بدتر نشود... چون عزیز بودى... می فهمى؟
ببخشید... دستِ خودم نیست... اگر بهانه مى کنم پیام مى فرستم... اگر محبت نمى بینم باز هستمِ.. اگر مغرورى و من بى غرورم... اگر این دل الآن بى صاحب شده... مزاحم نیستم... آدم کم ندارم... دلبر دارم که دل بِبَرَد... فقط تو ... دقیقأ همان چیزى هستى که مى خواستم......
اگر عاشق دخترى شدى... نه از گذشته اش بپرس نه از آدمهاى گذشته ى دفترِ تلفن اش اوّل از همه بپرس... متولّد پاییزى؟ اگر گفت بله آرام درِ گوش اش بگو... تو براى دیوانه کردنِ یک مرد... هیچ نمى خواهى... جز خودت!
