متن مژگان عباسلو

هرکه در عشق
سر از قله برآرَد هنر است!
همه تا دامنه ی کوه تحمل دارند...

خاطره
آفتاب پاییز است!
میتابد
اما گرم نمیکند...

در عشق باید
درد دوری کشید
غم یار خورد
ترس رقیب داشت
و زیر بار این همه له شد،
خوشه ی دست نخورده ی انگور زیباست
اما مست نمی کند.

سال ها بعد می فهمی
آنچه به تو برنمی گردد
جوانی و زیبایی ات نیست،
آنچه به تو برنمی گردد
منم که تو را پیر و زشت هم
می پرستیدم...!

نقش مهمی
در این نمایشنامه ندارم
قرار است او
در یک کافه کوچک
آن طرف میز بنشیند
و من
این طرف میز
نباشم

این معجزه ی توست که پاییز قشنگ است
هر شاخه ی با برگ گلاویز قشنگ است

هر خش خشِ خوشبختی و هر نم نمِ باران
تا یاد توام هرکس و هرچیز قشنگ است

کم صبرم و کم حوصله، دور از تو غمی نیست
پیمانه ی من پیش تو لبریز قشنگ...

کاش
به زنی که عاشق است
می آموختند
که چگونه انتقام بگیرد !
غمگینم که عشق
اینهمه مهربان است...

حالا که آمده ای

از گذشته نپرس

در روز آفتابی

از برف سنگین شب قبل

چه می ماند؟

شعر هم اگر نگویم

مرا که هیچ گلی

هم نامم نیست،

و هیچ خیابانی به نامم

چگونه به یاد خواهی آورد؟

این معجزه ی توست که پاییز قشنگ است
هر شاخه ی با برگ گلاویز قشنگ است

هر خش خش خوشبختی و هر نم نم باران
تا یاد توام هر کس و هر چیز قشنگ است

کم صبرم و کم حوصله دور از تو، غمی نیست
پیمانه ی من پیش تو...

هرکه در عشق سر از قله برآرد هنر است

همه تا دامنه یِ کوه تحمل دارند

موج را آغوش سنگ آرام میسازد ، بمان...

زنها همیشه دسته گلی آب داده اند

اینجا به رود کرخه و آنجا به رود نیل

شب را به خواب دیدنِ تو روز می کنم

با روزهای تلخِ ندیدن چه می کنی

گیرم که عشق پیرهنی بود و کهنه شد

می پوشمش هنوز، تو بر تن چه می کنی؟

دیدار من و او، چه سرانجام قشنگی:

هم صحبتی شعله و باد، آتش و اسفند

کاش
به زنی که عاشق است
می آموختند
که چگونه انتقام بگیرد !
غمگینم که عشق
اینهمه مهربان است...

مثل گیسویی که باد آن را پریشان می کند
هر دلی را روزگاری عشق ویران می کند