متن کوتاه نازنین رحیمی

مثل فردا می مانی
همیشه هستی
ولی امروز
نیستی

هر روز
هزار دختر را بغل می کنم
به هوایی که
یکی از آن ها
تو باشی

تصویر درشتی از غم شدیم
‎و آینه تعبیر خطرناکی از ماست ‎

...ما رابطه مان را
با کوچه و خیابان از دست داده ایم
و درها رو به دیوارها
باز می شوند...

دیگر خالی خالی ام
تهران اشک می ریزد
من شعر می نویسم

...تو عطر نفس های کاج منی
باران سال های مشروطه ام
بر چال گونه ام
شیار چانه ات
نوازش موهای منی تو

صلح

مثل یک دسته‌گل روی مزار

تنهاست.

آن همه مرگ
ارزش این زندگی را داشت؟!

بگو چه کنم
با این همه پناهنده
که در من غرق شده اند؟

مهم این است
هنوز مرغابی ها با من شنا می کنند

درست است آب از سرمان گذشته
اما تا به این حد؟
صدای مردمی می آید
زمزمه ی گفتگوهایی از پیش
تعیین شده
چرا آدم های دنیا

تمام نمی شوند؟

لکنتت زبان من است
وقتی
نمی بینمتت

صلح
مثل یک دسته گل روی مزار
تنهاست