به امید دیدار در این روزها...

به امید دیدار

در این روزها ، بیشتر از قبل عاشق تهران شدم.
شهری که این روزها مرا بیاد نخل های سوخته جنوب کشور در دوران دفاع مقدس می اندازد.
امشب، وقتی تصویر خانه‌هایی را که مردم ترکشان کرده بودند و نمی‌دانستند وقتی برمی‌گردند سر جایش هست یا نه، دیدم...
وقتی تصویر ساختمان‌های فروریخته ،
آتشی که زبانه می‌کشید و برج میلاد را که انگار با دلهره به شهر نگاه می‌کرد دیدم...
قلبم به یک‌باره لرزید، ترس برم داشت، نکند به سرنوشت آبادان دچار شود؟
نکند نتوانم ماندن در آن را تاب بیاورم.
نکند بروم و وقتی برگشتم ، دیگر تهران آن تهران همیشگی نباشد.
امشب در میان صدای انفجارها و ضدهوایی‌ها، من عاشق تهران شدم...
همان وقت بود که تصمیم گرفتم رهایش نکنم.
مثل وقتی که می‌خواهی با کسی برای همیشه خداحافظی کنی و تا میخواهی بگویی «خداحافظ»... قلبت فشرده می‌شود و تازه می‌فهمی چه اندازه دوستش داشته‌ای و دلتنگیش را تاب نخواهی آورد و آن وقت با چشم‌های خیس به جای خداحافظ برای همیشه، می‌گویی «به امید دیدار»

به امید دیدار تهران قشنگ من