مثل لالایی ست در گوش خلایق، شیونم
عاقبت خود را میان شهر، آتش می زنم
ساده بودم، فکر می کردم حراست کرده ام
با خطوط دفترم از مرزهای میهنم
از تمام دل خوشی های جهان دل کنده ام
روز و شب چشم انتظار لحظه ی جان کندنم
باز در آیینه تصویرم کمی ناآشناست
از صدای خویش می پرسم که این آیا منم؟!
از تب عشق است یا داغ برادر کاین چون این
مثل مرغی در تنور افتاده می سوزد تنم؟
رد پای بوسه ی یار است یا خون رفیق
لکه ی سرخی که جا مانده ست بر پیراهنم
بار، سنگین است و من کم طاقت و دنیا حسود
خم شدن را عار می دانم، دعا کن بشکنم!
ZibaMatn.IR
