100 متن کوتاه لیلا مقربی ۱۴۰۳ جدید 2025

گر تو گناه من شوی
توبه نمی کنم ز تو
جام لبت بنوشم و
باز گناه می کنم

به هوایی که دهد مژده تو را،
جان بدهم...!

صبحی
که با لبخند تو آغاز شود
شب نمیشود دیگر...

کاش
به تو وابسته شدن
این همه اندوه نداشت

برف هم دلیلِ عاشقانه ای ست

برای سفر به آغوشت ؛

عشق راهش را پیدا میکند ،،،

صبح بهانه است

من برای آغوش تو
بیدار میشوم

گره ی کور دلم

دست تو را

میطلبد

ای دورترین

جز تو کسی به من نزدیک نیست

همیشه یک دلیل هست
برای اینکه کسی را
غیر معمولی دوست بداریم
مثلا لبخندش
مثلا چشم‌هایش
مثلا حرف‌هایش...

تو گر گناه من شوی توبه نمیکنم ز تو

جام لبت بنوشم و باز گناه میکنم

همیشه یک دلیل هست...
برای اینکه کسی را ...
غیر معمولی دوست بداریم...!
مثلا لبخندش...
مثلا چشم هایش
مثلا حرف هایش ،،،



️️️

جز خرابات خیال تو مرا منزل نیست.

با تُ هر بار سلام و
با تُ هر صبح بهشت...
خیرِ هر روزِ من از بوسه ات
آغاز گرفت ...!

شاید
عشق همین باشد...
که من دلتنگ وار و دلتنگ وار...
تنها به دوست داشتنت...
اکتفا کنم...

صبح
آغاز میشود
از رقص نجوای آرامت زیرِ گوشم
از نوازش داغِ دستانت
بر احساسِ خواب آلوده اَم
ازبوسه
بوسه
بوسه ها
چه بیداری شیرینی ست
در کنار تو، صبح شدن...



️️️

کاش،
پایان یکی از این روزها
شب نباشد،
تو باشی.

غریبه است،
هر کسی جز تو در حوالیِ من..

دوستت ️دارم هایت را بگو ...
تو اگر نیازِ گفتن نداری
من
سخت محتاجِ شنیدنم


️️️

همه چیز را
که نمی شود نوشت ..!
بعضی دوستت دارم ها
فقط لب مرا میخواهد و گوش تو را️
که بی فاصله بگویم : دوستت دارم ...

اشتیاقی که مرا زنده نگه داشت
تویی...

تو آن آزارِ شیرینی️
که دلخواه است تکرارَت
و من هر بار از هر بار
بیشتر دوستت دارم...

و من یقین دارم زیباترین اتفاق برای من...
دوست داشتن تو بود...

آنقدر مرا باش که حافظه اَم از تو سَر برود ...

صبح
آغازِ عشق است ؛

آسمان
خورشید را در آغوش میگیرد

من تو را ،،،

صبح شود
شام شود
ماه شود
سال شود
باز من همانم که دوستت دارم
باز تو همانی که دوستت دارم

نگاهت را نوشته ام
صدایت را بوسیده ام

و لبخندت را سنجاق کرده ام به دلم
حالا تو هرچه می خواهی نباش

من با علاقه ات زنده ام
و با خیالت خوش،،،️



️️️

لبخندِ ت کم از خورشید نیست؛
بعد از طلوعِ خنده ی تو صبح میشود...

یِک خاطره داریم و
یک خَروار شب؛
که هِی تکرار می شود؛
و حافظه‌ای که
هِی از تو پُر می شود؛
و جانی که
هی به لَب می رسد
اما دَر نمی رود...