یکشنبه , ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
مضطرب حال مگردانمنِ سرگردان را... حافظ...
گر چه وصالش نه به کوشش دهند،هر قدر ای دل که توانی بکوش(حافظ)...
هر که بی هنر افتد نظر به عیب کند...(حافظ)...
فلک به مردمِ نادان دهد زمامِ مُرادتو اهلِ فضلی و دانش ،همین گناهت بس!...
دل از من بُرد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد...
میدونی رو مخ ترین عضو بدن کدومه؟؟؟؟معلومه دله این دلی که هی بهش میگی دلت براش تنگ نشه ها ...وقتی میبینیش نلرزیا.... هم دلش تنگ میشه و هم از هیجان زیاد شروع میکنه به بوم بوم کردنوقتی یک نفری که دوستش داری سرت داد میزنه بهش میگی نشکنیا ولی ناخوداگاه میشکنه.....بعضی موقع ها در برابر کسی که بدترین کار ها رو در حقت کرده میگی نبخشیا ولی میبخشه....خلاصه خواستم بگم دل در نهایت کار خودشو میکنه و این زیاد خوشایند نیست که کاری از دستت بر ن...
ساقی بیا که از مدد بخت کارساز کامی که خواستم ز خدا شد میسرم...
هر که را نیست ادب، لایق صحبت نبود!...
از بس که چشم مست در این شهر دیده امحقا که می نمی خورم اکنون و سرخوشم...
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود...
خوش تر از نقش تو در عالم تصویر نبود...
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور...
نی دولت دنیا به ستم می ارزد نی لذت مستی اش الم می ارزد نه هفت هزار ساله شادی جهاناین محنت هفت روزه غم می ارزد...
از کیمیای مهر تو زر گشت روی منآری به یمن لطف شما خاک زر شود...
✍محسن آریاپادچرب ِ دسکلاَالو! خروسخوان بخیر حاجی"حافظ"!خیال ِ هَلاچین ِ سر نیشتِه اییا ایلهام ِ تفت ِ مِئن خاکه شیر خورداندری!؟ترا جان ِ تی شاخه نباتایچّی واپَرسم راستشاَ بوگو!چُتو بُبو اَنهمه پادشاهانِ مَرهَرندانه بینیشتی، ویریشتی، بَزِه ایبوخوردی، فوکودی، فیشادیتَه رِه کرچ ِ چاپَلاَ بزِه ایدالانَم کی شاکوشی یه-چرب ِ دسکلاَ زنید!؟جواباَ فادَه به اُ رانیشان:رشت- لطف آباد- حاج "غلامحسین ِ"پسر- ...
شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سرکاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو...
چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد...
در تیره شب هجر تو جانم به لب آمدوقت است که همچون مه تابان به درآیی...
مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم...
پیوند عمر بسته به موییست هوش دارغمخوار خویش باش غم روزگار چیست...
غبار غم برود حال خوش شود حافظ...
هزار جهد بکردم که یار من باشیمرادبخش دل بی قرار من باشی...
مرا امید وصال تو زنده می دارد...
جان ها فدای مردم نیکو نهاد باد...
ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی...
آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست هر کجا هست خدایا به سلامت دارش...
فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش...
لطف خدا بیشتر از جرم ماست...
ای من غلام آن که دلش با زبان یکی ست...
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت...
عاقبت منزل ما وادی خاموشان است...
خوش است خلوت اگر یار یار من باشد...
چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان تو همچو باد بهاری گره گشا می باش...
پنج روزی که در این مرحله مهلت داریخوش بیاسای زمانی که زمان این همه نیست...
جواب همه سوالهای زندگیمون رو حافظ با همین مصرع داده:\ آری شود ، ولیک به خون جگر شود \...
تا کی کشم عتیبت از چشم دلفریبتروزی کرشمه ای کن ای یار برگزیده...
دام سخت است مگر یار شود لطف خدا ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم...
می بیاور که ننازد به گل باغ جهانهر که غارتگری باد خزانی دانست...
بازآی که بازآید عمر شده حافظهر چند که ناید باز تیری که بشد از شست...
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت...
ای غایب از نظر به خدا می سپارمتجانم بسوختی و به دل دوست دارمت...
آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی...
چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی...
به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی...
دلا خو کن به تنهاییکه از تن ها بلا خیزد...
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنمو اندر این کار دل خویش به دریا فکنماز دل تنگ گنهکار برآرم آهیکآتش اندر گنه آدم و حوا فکنممایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاستمی کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنمبگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاهتا چو زلفت سر سودازده در پا فکنمخورده ام تیر فلک باده بده تا سرمستعقده دربند کمر ترکش جوزا فکنمجرعه جام بر این تخت روان افشانمغلغل چنگ در این گنبد مینا فکنمحافظا تکیه بر ایام چو سهو...
آدمی در عالم خاکی نمی آید به دستعالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی... حافظ...
هوشنگ ابتهاج :حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد...حافظ بوسه بارانش کن..او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود..مرغ سحر پر کشید......
خوش به حالِ «حافظ»که نمی دانست ناشر کیست،منتقد چیست،اداره ی نگارش کجاست...اگر چه سایه ی «امیر مبارزالدین» را بر سر داشتکه چیزی در حدِ «محرمعلی خان» خودمان بود،اما می توانست رندانهسرِ او شیره بمالد!می توانست بی خیال عکس و عسس،مست کند در انظارو در غزلی بنویسد،بهشتِ نقد رابه نسیه ی هیچ نسناسی نمی فروشد!حتا اگر بعضی غزل های او رابعدِ مرگش دست کاری کرده باشند،حتا اگر موشی گرسنهنیمی از دیوانش را جویده باشد،حتا اگر ...
نماز شام غریبان چو گریه آغازمبه مویه های غریبانه قصه پردازمبه یاد یار و دیار آن چنان بگریم زارکه از جهان ره و رسم سفر براندازممن از دیار حبیبم نه از بلاد غریبمهیمنا به رفیقان خود رسان بازمخدای را مددی ای رفیق ره تا منبه کوی میکده دیگر علم برافرازمخرد ز پیری من کی حساب برگیردکه باز با صنمی طفل عشق می بازمبجز صبا و شمالم نمی شناسد کسعزیز من که بجز باد نیست دمسازمهوای منزل یار آب زندگانی ماستصبا بیار نسیمی ز خاک...
