متن شاعران ایران

دلِ ما را غم عشقت به فنا داده، بیا
سهمِ جانم شده آتش، تو شفا داده، بیا

شده این سینه پر از آهِ جگرسوزِ نهان
نَفَسم رنگِ فِراقِ تو، عزا داده، بیا

شبِ تنهایی من بی‌تو فقط گریه شده
ماه هم از غمِ تو پشتِ سَما داده، بیا

بی‌تو افتاده‌ام...

مانده‌ام در حسرتِ چشمانِ ماه‌افروزِ تو
در شبی که ظلمتش دزدیده چشمانِ مرا

اشک‌ها با یاد تو در سینه‌ام دریا شدند
هر نسیم از سوز دل می‌برد آوایِ دعا

رفتنت چون باد برگم را ز شاخه برد و رفت
سایه‌ات هم سر نکرد ای مه به مأوایِ وفا

هرچه فریاد...

دست و رو شستن اگر باشد وضوی عاقلان
از دو عالم دست شستن طاعت مجنون ماست

صائب

وَ نیستی تو و خمیازه می کشد یک ریز
دهانِ ساعتِ شماطه دارِ من دیگر
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۵/۱۵

شبیه دسته گُلی بر مزارِ من دیگر
گرفته  دست به زانو ، بهارِ من دیگر
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۵/۱۵

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده ست بعداز تو
رضا حدادیان

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

رقص گیسوی تو وعشوه آن چشم تو کشت
آن دل عاشق ما را که پر از یاد تو بود

حسن سهرابی

تا دلی آتش نگیرد ، حرف جانسوزی نگوید


حال ما خواهی اگر ، در گفته ما جستجو کن

فلک به مردمِ نادان دهد زمامِ مُراد

تو اهلِ فضلی و دانش ،همین گناهت بس!