فاضل نظرى : هم از سکوت گریزان هم از صدا بیزار چنین چرا دلتنگم؟ چنین چرا بیزار..
جهان بی عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار
درختی ام که پر از قلب های کنده شده است ز خالکوبی غم های یادگار پرم
گاه سربازی شجاعی، گاه شاهی نا امید روز و شب چیزی به جز تکرار یک شطرنج نیست
" انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم ... "
با لب سرخت مرا یاد خدا انداختی روزگارت خوش که از میخانه، مسجد ساختی روی ماه خویش را در برکه می دیدی ولی سهم ماهی های عاشق را چه خوش پرداختی ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می باختی...
فرقی نمی کند چه برایم نوشته دوست دشنام داده است، ولی "دستخط" اوست
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تَنگ در آغوش بگیرم که بمیرم این کوزه ترک خورد!...
تویی که نام تو در صدر سربلندان است هنوز بر سر نی چهره تو خندان است اگر در آتش مهرت گداختیم چه غم جزای سوختگان در غمت دوچندان است به احتیاج، سراغ از غم تو می گیریم که غم، قنوت نماز نیازمندان است از آن زمان که گرفتی ز مردمان...
به تنهایی دچارند مشتی بی پناه اینجا مسافر خانه رنج است یا تبعیدگاه ...
با یقین آمده بودیم و مردد رفتیم به خیابان شلوغی که نباید رفتیم می شنیدیم صدای قدمش را اما پیش از آن لحظه که در را بگشاید رفتیم زندگی سرخی سیبی است که افتاده به خاک به نظر خوب رسیدیم ولی بد رفتیم آخرین منزل ما کوچه ی سرگردانی ست...
تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست و گرنه فاصله ی ما هنوز یک قدم است
دیدی که گشودی در و من پَر نگشودم!
زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم؟ که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم
جهان بی عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد اینجاست
تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من! خودش از گریه ام فهمید مدت‌هاست،مدت‌هاست ..
چون تولد مژده ی مرگ من است ! می توان آن را مبارک باد گفت...
تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصله‌ی ما هنوز یک قدم است ...
