متن ماه پیشانی

بر نمی گرداند
سرش را
حتی آنکه آشنا
صدایش می کند

پاشیده بر صورتش
اسیدی تاریک
که پوشیه می زند
حتی
بر باورش

برگردان سرت را
ماه پیشانی!
ونگوگ غمت را می کشد
بستری شدن در چشم های تو
آرزوی هر پنجره ی مجنونی ست

برگردان سرت را
ماه پیشانی!...

ماه پیشانی!
بدوز
ستاره های مرا
به شالت، پیراهنت، دامنت
و امضا بزن لبخندت را
پای لب های این شعر!
«آرمان پرناک»

تو زیبایی
و کاش بدانی
لمسِ لطیفِ حقیقت را
از دست های یک روشندل...
«آرمان پرناک»

برگردان سرت را
ماه پیشانی!
من
نخ به نخ
می کشم غمت را
مو به مو
بند به بندِ انگشتانم
«آرمان پرناک»

برگردان سرت را
ماه پیشانی!
ونگوگ غمت را می کشد
بستری شدن در چشم های تو
آرزوی هر پنجره ی مجنونی ست
«آرمان پرناک»

پاشیده بر صورتش
اسیدی تاریک
که پوشیه می زند
حتی
بر باورش...
«آرمان پرناک»

بر نمی گرداند
سرش را
حتی آنکه آشنا
صدایش می کند
«آرمان پرناک»

شب سردی ست هوای چشم من بارانی ست
تو در خوابی و شرح حال من پریشانی ست

ای ماه پیشانی ام بیا ببین ای دلبر بارانی ام
بی خبری از من و دل در پی سرگردانی ست

متن ۱۶:
به او گفتیم ماه پیشانی
صبح که شد رفته بود اما...

جانم به لب آمد!
عجب صبری تو داری؛ وقتِ دیدار
کو شانه ات؟
دیوانه ات مانده میانِ بغض و رگبار
چون آخرش عاشق؛ سرش یک شانه می خواهد نه دیوار
تو ماه پیشانی؛ چرا در آسمانم نیستی؟