متن المیرا پناهی

دریا قاتل امواج قلبم شد.


المیرا پناهی درین کبود

سکوت کشنده ترین سمی است ،ک بی صدا

می کشد ..


المیرا پناهی درین کبود

می نویسم تا رها باشم..
بنویس تا آزاد باشی …

دل با نوشتن ارام می شود ..

دل ب قلم دادم آرامم کرد…


نویسنده:سرکار خانم المیرا پناهی درین کبود

خود تو چه در جان داشت؟؟
روح من ز خود تو باز جان گرفت!!!




المیرا پناهی درین کبود

مادرم شانه ات را بیاور..
بغضم را قورت دادم..
غمم را پشت لبخندی پنهان کردم..
صورت با اشک خیس شده را خشک کردم ..
اما باز این دل رسوایم می کند..
مادرم شانه هایت را بیاور..

نویسنده المیرا پناهی درین کبود

پدرم دریاست و مهرش بی انتهاااا


نویسنده المیرا پناهی درین کبود

درد آن است ک میبینی ، این کوچه بن بست است..

منتظر می مانی شاید زمین لرزه ای در راه باشد..





نویسنده المیرا پناهی درین کبود

گفتند :چرا تنهایی ؟از تنهایی خویش ب جمع ما بیا…
دگر نمی دانستند من در تنهایی خود ب عهدم وفا دارم..
در محفل آنها باشم ،خیانت ب قلبم کردم..




نویسنده المیرا پناهی درین کبود
دانش اندوخته علم روانشناسی

قلبمان ویران شد در امتداد این فاصله هاا


امان از این فاصله هااا




پناهی درین کبود

آسوده ز جهانم بودم..
رفت و ب اتش کشید جهانم را..




المیرا پناهی درین کبود

از مداد نوشتن در دل دفتر را بیاموزیم..

نه لای هر کتاب بودن را ..



این متن خودش یکی از اصل های زندگی



المیراپناهی درین کبود

آنان ک از نور متنفرند کور نیستند..
چون می دانند:
سیاهی چشم او پررنگ تر از نور چشم توست در شب هایش ..

سیاهی چشمان او در شب سیاه باز هم سیا است..


حتی اگر نور چشمان تو در تاریکی شب هایم چشمکی زند..

سیاه بودن شب بهتر از نوریست...

حسرت را لحظه ای معنا کردم ک.,,
پای چوب دار بردند،
گفتند کلام آخر ..
گفت مادرم را برای آخرین بار در اغوش بگیرم..
ب مادر گفتند ،کلام آخر ،،
گفت :آزادش کنید ب جانم..

ته حسرت می شود اغوش مادر بغض مادر برای دیدن ،دوباره جان فرزند در اغوشش...

عشق مادر و فرزندی را باید با خون دل نوشت….






نویسنده:سر کار خانم المیرا پناهی درین کبود

عجب درد بی فریادیست سکوت ..
گویی زنده ،زنده خاکت می کنند..

گاهی در زندگی پر از حرفی ولی باید لال شوی…




نویسنده :المیرا پناهی درین کبود

کاغذ مچاله شده صاف میشه ولی مثل شکل اول نمیشه...


کسی ک خیانت دیده شاید زنده باشه ولی زندگی نمی کنه..


این متن یک اصل از زندگی…


ب قلم المیرا پناهی درین کبود

ای ک حسرتت نشسته ب دلم
عمرم ب انتظار تو چگونه زندگی کند
عمر من ب انتظار تو نشسته است ..
هر چند می داند این آینده بی ثمر است..

چشمانم گریه بست است ،ب کدامین وفایش این چنین می باری؟؟
چشمانم گفت :من زبان تو هم در اوج دلتنگی...

گفتند بزرگترین اشتباه ت چه بود؟
کفتم این ک هنوزم دوستش دارم ..
پرسیدند چرا چگونه؟
گفتم :اگر دوست داشتن نبود ،بزرگترین اشتباه هم نبود..

انسان ها با اشتباه خود بزرگ می شوند ،تجربه کسب می کنند ..

بودند بزرگانی همچون سعدی بعد از جفای یار باز گفت دوستش دارم.....

گفتند امید چیست؟،،،
گفتم امید آن است ، ک یوسف را از ت چاه ب بیرون بلکه ب میز پادشاهی رساند..

یوسف از درون چاه فریاد کشید ب برادرانش گفت:

من در دلم ریشه امید ب خدا را کاشته ام ..

هیچ توفانی از ریشه نمی تواند تکانم دهد..

بادی...

گفتند بزرگترین اشتباه تو چه بود؟

گفتم این ک هنوز هم دوسش دارم…

اگر دوست داشتنی نبود
بزرگترین اشتباه نبود..







نویسنده :سرکار خانم المیرا پناهی درین کبود

دانش اندوخته علم روانشناسی

گفتم مرا چگونه دختری میبینی؟

گفت کاریزماتیک..
گفتم آخر چگونه..

گفت زیبایی تو در موقع حیا..
غرورت در هنگام تواضع..
بیانت در موقع خشم..
خنده ی آرامت در کنار جمع..
غم پنهانت در هنگام ناراحتیم ..
ماندت کنارم هنگام تنگ دستی ..
وفایت در نبودم..

و چشمانت ک معصومانه ترین...

غم دلتنگی را زبان نمیتواند شرح دهد..

غم را از چشم بخوان ،چشم زبان دل است..


دل هم زبان قلب

قلب ز عشق می تپد
دل ز عشق تنگ می شود
چشم زعشق می بارد
زبان و دهن ز عشق لال می شوند..

از اعماق چشمانم بخوان اوج دلتنگی را...

گاهی بی هوا با این ک دارمت در کنارم باز این دلم ،دلتنگت می شود..،
در وجود خود چه داری...
ک من وجود خود را در جان تو می بینم ..
جان جانان من..
جان ب جانمم کنند ،جااانم تویی،، جانااانم

نویسنده:سرکار خانم المیرا پناهی درین کبود
دانش اندوخته علم...

تو همون پسری هستی ک کنار من مرد شدی..

دستمو گرفتی ما شدیم..

دختر بودم در کنارت خانم شدم..

پسر بودی با من مرد شدی..


روزت مبارک ،بهترین پسر ،با معرفت ترین رفیق..

ومردترین همسر..



نویسنده:المیرا پناهی درین کبود
دانش اندوخته علم روانشناسی