بیو داغ

من عاشق تو هستم تنها به تو دل بستم
از چشم تو می جوشد شعری که از آن مستم

من شاعر به چشمانت تو ساقی و مه پاره
هر لحظه تو می بینم هر واژه تویی دستم

دیوانه تر از من کیست عاشق تر از من نیست
دل بردی و...

خاطره ها،
می گذرند
و
می گذارند
داغی را بر دل
بعد رفتن

شهر؛ باردارِ غمی جانسوز
کوچه؛ داغدارِ قدم هایِ شاید یک روز!
و خانه؛ خانه هم عجیب در حسرتِ دیروز است.
آه از این سایه یِ غارتگرِ هر روز؛ زمان
آه از این داغِ جگرسوز؛ زمان شیمارحمانی

چای ام سرد می شود در کنار کسی که دوستش دارم؛ ولی هیچکس نمی داند
که این داغ ترین چای دنیاست!

تا زنده ایم قسمت ما غیر داغ نیست

بی گناه قلبم
چشم نداشت
اما چه داغ ها
که ندید

ظلم است مرهم لطف از ما دریغ‌ کردن
چون داغ سوزناکیم چون زخم دَردمندیم

درخت آزاد هم یک روز هیزم می شود.
طوری بسوز داغ بگذاری روی آتش.

من یی چای داغ زیستن نتوانم

داغ اکبر رمق از زانوی من برد ولی
بی برادر شدن از داغ پسر سخت تر است