بیو شعر

هر که می گرداند از ما روی، ممنونیم ما

تشنه بوسی از آن لبهای میگونیم ما

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی

شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر

عشق کو تا گرم سازد این دل رنجور را

چون به لبش می رسی جان بده و دم مزن

تا نفس هست به یاد تو برآید نفسم

تورا جانم صدا کردم، ولیکن برتر ازجانی

قلم به یاد تو در می چکاند از دستم

زنده ام تا در تنم هرم نفس های تو هست

مرگ می داند: فقط باید تو را از من گرفت

من و دل بریدن از تو؟
چه محال خنده داری...

غیر از خیال جانان، در جان و سر نباشد

عمر که بی عشق رفت هیچ حسابش مگیر

به انتظار نبودی ز انتظار چه دانی ؟

یکی اینجا دلش تنگ است ! آنجا را نمیدانم !

هر کجا وقت خوشی رو دهد آنجاست بهشت

ما قصه یِ دل جُز به بَر یار نبردیم

- هوشنگ ابتهاج

گر نیوفتد این هوای مست سودا از سرم

می برد جان مرا در فرط مستی از بَرم

صنما چه ماهرانه دل ببردی از ما

آنقَدَر محو تو هستم که ندانم چه شود در دنیا

خوشم من با غم عشقت
طبیب آمد جوابش کن

عشق با بوسه عمیق می شود
شعر با نگاهِ تو...

خوشه
خوشه
برزمین می ریزد
موهای گندمی ات

عاقبت میهمان یک نفریم

مرگ با طعم تلخ شیرینی