نمی فهمید معنای محبّت را نمی دانست رویای رفاقت را در اوجِ خواهشِ دنیای احساسم رها کرد این دلِ همزادِ محنت را شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)
شده طالب بشوی بوسه ولی او ندهد؟ شده صد بار تو خواهش بکنی رو ندهد؟ شده شهدی بچکد از دو لبان عسلش عسلت جام می از آن لب کندو ندهد؟ شده دستان تو لبریز نوازش بشود؟ حسّ تو پس بزند، دست تو گیسو ندهد! شده جسمت همه در خواستنش تب...
بوسیدمت با اینکه دیدم در هوایت پاسخ نداد این بوسه ها را گونه هایت رفتی و من در تشنگی ترجیح دادم لیوان آخر را بریزم پشتِ پایت رفتی و من با چشم هایم پهن کردم فرشی به زیر قامتِ نا منتهایت گفتم نرو با خواهش و با گریه زاری وقتی...
خواهشی دارم .. جسارت می شود...اما اگر موی تو آشقته باشد دور گردن بهتر است
هنوز زمستان دست های زن خواهش و رویش
زمستان فصل با طراوت وزیبایی است کم تر از بهار نیست فصل سرد و ساده با چهره ی گشاده فصل مهربانی با انگیزه ی سرشار ما سردی های زمستان را با نفس های گرم تو بهار خواهیم کرد… زمستان فصل خواهش است فصل جوشش است کم تر از بهار نیست....
