متن رضاحدادیان

با پای دل دور جهان را گشتم، امّا
چیزی به جز یک مُشت غم، پیدا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

مانند گیسویی به دست باد، هرگز
نقشی به جز آشفتگی ایفا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

آتش گرفتم بی تو و پروا نکردم
پروانگی کردم ولی پَر وا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

...دفترم دریا شد امّا با عبورِ موج ها
دست خطِ کشتیِ بی بادبانم پاک شد...
رضاحدادیان

روزی اگر پَر زد ،بدون هیچ تردیدی
باچشم گریان  می زنم پرپر به دنبالش.
رضاحدادیان

رقصنده ی سمفونی موزون باران است
دل می بَرَد زیر و بم  آوازِ خلخالش
رضاحدادیان

آموزگار مکتب عشق است  و صد معنی
داده  الفبای جهان را  نقطه ی  خالش
رضاحدادیان

آیینه دارِ اتّفاق شمعدانی هاست
پروانگی می روید از تقویم هر سالش
رضاحدادیان

هوش از سر من می بَرَد اسب سپید شعر
وقتی که می افتد به دست بادها، یالش
رضاحدادیان

هرکس که لیلایی ندارد، وای بر حالش
چشمان او بیدار، اما خفته اقبالش
رضاحدادیان

اگر چه دریا دریا گریستم، اما
شده ست تشنگی شوره زار، حاصل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

به غیر از آینه هرگز ، قبول باید کرد
نبود همنفسی در جهان ، مقابل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

چقدر ردّ عبور تبر هویدا شد
وَ شاخه شاخه صدای شکستن دل من
رضاحدادیان۱۴۰۲/۱۱/۱۰

هزار کوه یخی قد کشید در شعرم
نداشت معجزه ای، آفتابِ مایل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

اگر چه منتظر زخم واپسین بودم
نماند بر سر عهدی که بست، قاتل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

به شکوه لب نگشودم تمام عمر، فقط
شبیه بغضی در پرده ماند مشکل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

شکسته کشتی ام اما ، نمانده ساحل من
هجوم لشکر موج است و سعی باطل من
رضاحدادیان
۱۴۰۲/۱۱/۱۰

مگذار که چشم تو پر از نم بشود!
لبخندتو آمیخته با غم بشود

مانند جوانه دل بکن از دل خاک!
تا دیدن خورشید،فراهم بشود.
رضاحدادیان

در نهایت زمستان
لبریزم از آفتاب
باتو


رضاحدادیان

روشنی کجاست
روییده در تنهایی من؟
قرار بود
تاریک بمانم.
رضاحدادیان

از تشنگی لبریزم و در این حوالی
اَبری به قَدرِ قطره ای اهلِ کرم  نیست.
رضاحدادیان

تنگ غروب است و کسی در جاده انگار
جز سایه ی پشت سرم ،ثابت قدم نیست
رضاحدادیان

دلخسته کاج پُرکلاغِ باغم و هیچ
بر شاخه های من به غیراز بار غم نیست
رضاحدادیان

حَبس اَبد دنیا برای من بُریده ست
زیرا به چشم عقل، جرم عشق کم نیست
رضاحدادیان