متن رها فلاحی

به نام خدا

رودخانه ی آب آور

در یک دشت خیلی سرسبز که خورشید همیشه به آنجا می تابید، گل های زیبا و رنگارنگی روییده بودند که به خورشید لبخند می زدند.
در آن دشت زیبا، رودخانه ای کوچک، ولی پر آب جاری بود. اسم آن رودخانه آب آور بود....

باد و
پیاده رو و
خش خش!
برپاست سمفونی برگ ها.



رها فلاحی

زیر باران قدم می زنم،
درختان در گوشی می گویند:
-- هوا پر از دلتنگی ست!







رها فلاحی

غنچه ای بر لب باغچه،
تنهایی اش را
گریه می کند...





رها فلاحی

میان گل ها
غنچه ای ست،
که هنوز لبخند زدن را
یاد نگرفته...


رها فلاحی

بادی که پیچید به جان باغچه ی
رقصی نشست
به تن گلبوته های یاس...





رها فلاحی

دست در دست باد
گل ها می رقصیدند
بر تن گلبوته ی یاس،
ماه ایستاده بود به تماشا.




رها فلاحی

کبوترها که می خوابند
آزادی
پر از تنهایی ست...





رها فلاحی

من برایت نامه می نوشتم،
تو اما نمی خواندی
یا من نقاشی ام بد بود
یا که تو اصلن نامه دوست نداشتی!





رها فلاحی

زمین خسته،
از رو زردی برگ ها!
پرستو ها در خیال رفتن...


رها فلاحی

از بی مهری درخت ،
رخسار پاییز زرد شد!
برگ ها هیچ کاره اند...



رها فلاحی

از بی مهری پاییز
برگ ها زرد شد،
گنجشک ها دلخوش به بهارند...


رها فلاحی

آسمان صاف و آبی،
ولی ابری سیاه
چشم مرا پوشانده است.

رها فلاحی

گرچه گفتنش برایم سخت ست،
اما در حضور ستاره ها
من ماه را دوست دارم.

رها فلاحی

ماهی ساکت،
برکه ای دلگیر،
دور از ستارگان بازیگوش!


رها فلاحی

خوابم نمی گیرد،
عروسک هایم،
هیچ لالایی بلد نیستند...



رها فلاحی

زمستان شد
زمین سپید پوش،
می بارد دانه به دانه،
-- ستاره!



رها فلاحی

من گرسنه ام،
سیر نمی شوم!
هرچه کتاب می خوانم...


رها فلاحی

دنیایم،
پر از شعرهای ناگفته است
و من تنها!



رها فلاحی

ساعت دیواری
تیک تاک کنان
فریاد می زد:
وقت طلاست!




رها فلاحی

به گلی خشکیده
سلام کردم و گفتم:
تو چقدر زیبایی!


رها فلاحی

باد که می وزد
درختان می رقصند
میان این رقص،
سرگیجه، سهم برگ هاست...




رها فلاحی

جوجه ها که مادرشان مرد
از جیک جیکشان فهمیدم،
به من حسودیشان شد.




رها فلاحی

پدرم،
دست هایت حرف ندارند!
-- گرفتن دارند.


رها فلاحی