متن زیبا

تمامی جنگل
بر خورشید
نماز می خواند
ولی ز خیل درختان ، به رغم باور باد
در این نماز
یکی به نخواهد نهاد
سر بر خاک!

گفت چرا نهان کنی
عشٖق مرا چو عاشقی

من ز برای این سخن
شهره عاشقان شدم

مرگ را پروای آن نیست
که به انگیزه ای اندیشد
زندگی را فرصتی آن قدر نیست
که در آینه به قدمت خویش بنگرد
و عشق را مجالی نیست
حتی آن قدر که بگوید:
برای چه دوستت می دارد...

قدم هایت نلرزد

گوش هایت را نگیر

از صدای خش خش برگ ها ...!!!

پاییز مقصر نیست

من در بهار پژمردم ...!!!

هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست
الحان بلبل از نفس دوستان توست

هر شاهدی که در نظر آمد به دلبری
در دل نیافت راه که آنجا مکان توست

اخترانی که به شب در نظر ما آیند
پیش خورشید محالست که پیدا آیند

همچنین پیش وجودت همه خوبان عدمند
گر چه در چشم خلایق همه زیبا آیند

شب خوش

من نیستم
از من ای محجوب من با یک من دیگر
که تو او را در خیابان های سرد شب
با همین چشمان عاشق باز خواهی یافت
گفتگو کن
و به یاد آور مرا در بوسه اندوهگین او
بر خطوط مهربان زیر چشمانت

نقش او در دل چه زیبا می نشست
سنگدل ایینه ی ما را شکست

اینه صد پاره شد در پای دوست
باز در هر پاره عکس روی اوست

اینه درعشق بازی صادق است
اینه یک دل نه ، صد دل عاشق است

و من چگونه بی‌تو نگیرد دلم

اینجا که ساعت و

آیینه و

هوا

به تو معتادند..

این اواخر شده بود،
آتش به آتش مدام می کشید.
و من فکر میکردم که چرا
وقتی ها می کشند
روز به روز کوچک تر می شوند؟

فاش می گویم و

از گفته خود دلشادم

بنده عشقم و

از هر دو جهان آزادم

دلتنگم و
دیدار تو
درمان منست .......

جنگل،

پاییز،

کلبه ای چوبی

و دودی که از دودکشش بالا می رود...

کاش با تو

در چهارچوب همین تابلو

آشنا شده بودم.

تو گمی درمن و
من درتو گمم

باورکن جز در این شعر
اثری از ما نیست ...

محمدعلی_بهمنی

عشق آتش است

همه را می سوزاند

همه را از شکل می اندازد

عشق بهانه ی دنیاست

برای زشت بودن.

یک سینه سخن
به درگهت آوردم

چشمان سخن گوی
خاموشم کرد

جهان
هنگامی انسان را دوست می‌داشت
که او لبخند می‌زد
آن‌گاه که خندید
جهان از او بیمناک شد....

سلام
صبح تان گلبارون

لبخند بزنیم و روز را

با انرژی مثبت

آغاز کنیم

پیش به سوی یک روز شاد و موّفق

منم و عطر تو که پخش شده
توی تنم...
بی تو دلتنگ ترین
حادثه ی قصه منم...

اندوه‌ها در من شعله‌ور است و

ابرها در من در حال بارش

نیمی آتشم

نیمی باران

اما بارانم آتشم را خاموش نمی‌کند...

کی یاد من رفت از دلش
ای در دل و جان منزلش

هر لحظه معجونی کند
بهر دل بیمار من ...

تو بیایی،
همه ساعت‌ها و ثانیه‌ها
از همین روز،
همین لحظه،
همین دم،
عیدند

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست
دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا
دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

ای دریغا که شٖب آمد همه گشتیم جدا...

خنک آن را که به شب یار و رفیقست خدا...