متن جنازه

یکی با کلمه
یکی با نگاه
یکی با رفتنش...
گورکَن!
عمیق تر بِکَن!
تعداد جنازه هایم
زیاد است
«آرمان پرناک»

دخمه را اشتباه می گردم
یک نِساکِش جنازه ام را برد
حالِ روحم هوای سم دارد
بادِ سرگیجه، مغزِ روحم خورد...
«آرمان پرناک»

بخت سیاهم گوشه ای توی کمینه
بخت سیاهم کاشکی من رو نبینه
اوضام کلاً تیره و تاره چه جورش
خوشبختی مثل یه جنازه رو زمینه
حالم رو بدتر کرده از روزای قبلی
فکری که مثل مار توی آستینه
حتی نمی خوادش خدا خوش بودنم رو
هر حرکتم انگار زیر ذرّه...

دل‌بری
حتا در بهشت زهرا.

وقتی در جامه‌ی سیاهت
با چشمان غم‌زده
مُرده‌ای را مشایعت می‌کنی،
تمام آمپلی‌فایرها لال می‌شوند
و من از یاد می‌برم
جنازه‌های ترمه‌پوشی را
که با صفی از لباس‌های سیاهِ بدرقه‌گر
از کنارم می‌گذرند.

بر سنگِ هر گوری قدم می‌گذاری،
می دانم آن مُرده
به بهشت...

من یاد گرفته ام
چگونه زخم هایم را
مثل پیراهنم بدوزم

من یاد گرفته ام چگونه استخوانم را
مثل لولای در
جا بیندازم

کسی نمیتواند
با من قرار بُگذارد
چرا که من زمان های مختلفی هستم

و هم زمان که پنج سالگیم
دست پدر را گرفته است
دست دیگرم دارد...

نگاه کن که چشم ها
چطور خاک می شوند
چگونه لحظه های بدن
خاطره خاطره
بر باد می روند
-دخترم !
ساعت ها از بر داشتن جنازه ام گذشته است
خسته ام-
از گوشه ی این تابوت
بوی بی رحم نعنا می امد
بوته های سبز نعنا را
کنار قبر...

من ترسیدم
و راز دوست داشتنت را
مثل جنازه ای که هنوز گرم است
در خاک باغچه پنهان کردم...

سکوت چه بلایی که بر سر آدم ها نمی آورد..!
یک دنیا حرف نگفته صف میکشد پشت دیوار لب ها..
چه بغض هایی که دفن میشود در گلو..
حتی هوا هم هوای دلخوری میشود..
سکوت است دیگر..!
شاید مملو باشد از حرف هایی که نیمه شب در صفحه ی چت...

تمامی جنگل
بر خورشید
نماز می خواند
ولی ز خیل درختان ، به رغم باور باد
در این نماز
یکی به نخواهد نهاد
سر بر خاک!